 |
|
|  Κυριακή 26/2
Τους έβγαλαν με την βία αστυνομικοί
Μητέρα μαζί με τον 10χρονο γιο της κλειδώθηκαν 3 χρόνια στο σπίτι τους στην Ινδία, για να μην κολλήσουν κορονοϊό..
in.gr
Μια μητέρα στην Ινδία φοβόταν τόσο πολύ να κολλήσει κορονοϊό,ώστε προκειμένου να προστατευτεί από τον ιό, κλείστηκε μαζί με τον 10χρονο γιο της στο διαμέρισμά τους για τρία χρόνια.
Σύμφωνα με την Daily Mail, πρόκειται για την 34χρονη Munmun Majhi, η οποία μαζί με τον γιο της διασώθηκαν από την αστυνομία αφού πέρασαν τρία χρόνια κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τους στην πόλη Gurugram, στην Πολιτεία Haryana της Ινδίας.
Η 34χρονη φοβόταν τόσο πολύ τον ιό, που όταν ο σύζυγός της βγήκε κάποια στιγμή από το σπίτι στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας -και συγκεκριμένα την δεύτερη μέρα- δεν τον άφησε να ξαναμπεί σε αυτό και έκτοτε ήταν η τελευταία φορά που τον είδε… τουλάχιστον από κοντά αφού τον έδιωξε από το σπίτι.
Ο άντρας της 34χρονης έχοντας κουραστεί και ταλαιπωρηθεί από την όλη κατάσταση, επικοινώνησε με την αστυνομία για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, οι αστυνομικοί όμως αρχικά δεν τον πίστεψαν. Ύστερα από την επιχείρηση απεγκλωβισμοί όμως βρήκαν όλο το σπίτι γεμάτο σκουπίδια, αποφάγια και τους τοίχους ζωγραφισμένους από το μικρό αγόρι που δεν μπορούσε να αξιοποιήσει με κάποιον άλλο τρόπο το χρόνο του.
Ο άντρας της 34χρονης ήταν αυτός που όλο αυτό το διάστημα τους πήγαινε τρόφιμα και τα άφηνε έξω από την πόρτα προκειμένου να επιβιώσουν. Αλλά τίποτα δεν έπειθε τη γυναίκα του να τον αφήσει επιστρέψει στο σπίτι της οικογένειας.
Όταν οι αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν για να δώσουν «τέλος» τουλάχιστον στον εφιάλτη του αγοριού, διαπίστωσαν πως το παιδί ήταν σε άθλια κατάσταση με τα μαλλιά του να έχουν μακρύνει μέχρι τους ώμους, δεν φαινόταν να τα πήγαινε αρκετά καλά στη συναναστροφή με τον κόσμο, αφού τρία χρόνια τώρα δεν είχε έρθει σε επαφή με κανέναν άλλον παρά μόνο με τη μητέρα του. Απασχολούσε τον εαυτό του ζωγραφίζοντας στους τοίχους...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
