 |
|
|  Kυριακή 5/3
Θρίλερ με Αμερικανίδα
Εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1992,κι ενω την θεωρούσαν νεκρή,βρέθηκε 31 χρόνια μετά ζωντανή στο Πουέρτο Ρίκο!!
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1992, σε ηλικία 52 ετών. Μετά από 31 χρόνια, που όλοι τη θεωρούσαν νεκρή, βρέθηκε στο Πουέρτο Ρίκο.
Ο λόγος για την Πατρίσια Κόπτα, ιεροκήρυκα του Πίτσμπουργκ, γνωστή ως «The Sparrow» (σπουργίτι). Ο σύζυγός της, Μπομπ Κόπτα, είχε δηλώσει την εξαφάνισή της και δεν περίμενε ποτέ ότι θα ζούσε.
«Γύρισα ένα βράδυ σπίτι και εκείνη είχε εξαφανιστεί και κανείς δεν ήξερε που βρίσκεται» δήλωσε . Η γυναίκα, πρόσθεσε, αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα ψυχικής υγείας, ενώ είχε αναφερθεί κάποιες φορές στο Πουέρτο Ρίκο.
«Πέρασαν σχεδόν 31 χρόνια και ήταν άσχημα. Μου κόστισε πολλά. Είχα βάλει αγγελίες και στην εφημερίδα στο Πουέρτο Ρίκο για να την εντοπίσω», εξήγησε ο Μπομπ Κόστα. Ωστόσο, δεν κατάφερε να την εντοπίσει. Ο ίδιος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Πλέον δεν σκοπεύει να την επισκεφτεί, καθώς προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν. Όμως χαίρεται που τη φροντίζουν.
Ο αναπληρωτής αρχηγός της αστυνομίας της πόλης Ρος Μπράιαν Κολχεππ δήλωσε ότι επικοινώνησε με την υπηρεσία πράκτορας της Ιντερπόλ και ένας κοινωνικός λειτουργός από το Πουέρτο Ρίκο.
Η Πατρίσια Κόπτα αυτά τα χρόνια βρισκόταν σε οίκο ευγηρίας. Σύμφωνα με εργαζομένους, βρέθηκε να χρειάζεται βοήθεια στις 30 Ιουνίου 1999, επτά χρόνια μετά την εξαφάνισή της.
Όμως, ποτέ της δεν μίλησε για την προσωπική της ζωή. Το μόνο στοιχείο που είχε δώσει ήταν πως έφτασε στο Πουέρτο Ρίκο με κρουαζιερόπλοιο από την Ευρώπη.
Χρόνια αργότερα, κι αφού άρχισε να εμφανίζει άνοια, ξεκίνησε να αποκαλύπτει στοιχεία και λεπτομέρειες σε έναν κοινωνικό λειτουργό που τελικά επικοινώνησε με την Ιντερπόλ. Μέσω DNA επιβεβαιώθηκε η ταυτότητά της.
Οι δικοί της άνθρωποι την είχαν τόσα χρόνια για νεκρή. «Δεν το πιστεύω. Ήταν απόλυτο σοκ» δήλωσε η αδελφή της Γκλόρια Σμιθ.
«Είμαστε τόσο χαρούμενοι και ελπίζω να καταφέρω να τη δω», συμπλήρωσε, προσθέτοντας ότι θέλει να επισκεφθεί την αδερφή της. Η τηλεφωνική επικοινωνία είναι δύσκολη, λόγω της άνοιας της Πατρίσια.
«Είτε με γνωρίσει, είτε όχι, θέλω να τη δω και να την αγκαλιάσω. Και να της πω ότι την αγαπώ. Νόμιζα ότι είχε πεθάνει» δηλώνει συγκλονισμένη η αδελφή της.
Η αναγνώριση έγινε σε περίπου εννέα μήνες από τότε που οι πράκτορες της Ιντερπόλ επικοινώνησαν με την αστυνομία.
Στα 83 της σήμερα χρόνια, η Πατρίσια θα έχει την ευκαιρία να επικοινωνήσει ξανά με την οικογένειά της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
