 |
|
|  Δευτέρα 6/3
Ρώσοι ζουν επί μήνες στο αεροδρόμιο της Σεούλ για να γλιτώσουν την επιστράτευση
CNN,iefimerida.gr
Μια απίστευτη οδύσσεια ζει ένας νεαρός Ρώσος, ο οποίος στην προσπάθειά του να αποφύγει την επιστράτευση τού Βλαντίμιρ Πούτιν, εγκλωβίστηκε επί σχεδόν πέντε μήνες σε αεροδρόμιο της Σεούλ, τρομοκρατημένος στην ιδέα ότι θα τον στείλουν να πολεμήσει σε κάποιο από τα μέτωπα της Ουκρανίας.
Όπως αναφέρει το CNN o Ρώσος αυτός, ονόματι Ντμίτρι (δεν είναι το πραγματικό του όνομα), εγκατέλειψε την πατρίδα του τον περασμένο Οκτώβριο μετά την ανακοίνωση της μερικής επιστράτευσης 300.000 ανδρών για να πολεμήσουν στην Ουκρανία.
Εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι έφυγαν από την πατρίδα τους , ανάμεσά τους και ο Ντμίτρι, που έφθασε μέχρι το διεθνές αεροδρόμιο Ιντσεόν της πρωτεύουσας της Νότιας Κορέας, αλλά κόλλησε επί μήνες εκεί.
Ήταν ένας από τους πέντε Ρώσους που φθάνοντας στη Νότια Κορέα ζήτησαν να τους αναγνωριστεί καθεστώς πρόσφυγα, αίτημα, ωστόσο, που απορρίφθηκε από τις Αρχές στη Σεούλ. Αντί να επιστρέψουν στη Ρωσία, προτίμησαν να μείνουν στο αεροδρόμιο και να δώσουν τη μάχη τους εκεί. Η περιπέτειά τους θυμίζει εκείνη του Ιρανού, Καρίμο Νασέρι, που λόγω ενός «διπλωματικού αδιεξόδου» αναγκάστηκε να ζήσει επί 18 χρόνια στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ του Παρισιού, μια ιστορία που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία “The Terminal” με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς.
Ο Ντμίτρι κι ένας από τους άλλους τέσσερις Ρώσους κατάφεραν να φύγουν από το αεροδρόμιο αυτή την εβδομάδα αφού εξασφάλισαν προσωρινή άδεια να διαμείνουν σε ένα κρατικό κέντρο υποδοχής μεταναστών, όσο διαρκεί η εκδίκαση της προσφυγής τους στα δικαστήρια προκειμένου να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες. Αλλά οι όροι της παραμονής τους εκεί, είναι αυστηροί. Ο Ντμίτρι πρέπει να λαμβάνει ειδική άδεια εξόδου και να επιστρέφει το αργότερο στις 18:00 το βράδυ στο κέντρο. Αλλά όπως είπε στο CNN, τα πράγματα είναι καλύτερα εκεί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
