 |
|
|  Σάββατο 11/3
Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος τής Ονδούρας νομιμοποίησε το λεγόμενο «χάπι της επόμενης ημέρας»
marie claire
Μπορεί η άμβλωση στην Ονδούρα να είναι απαγορευμένη, χωρίς καμία εξαίρεση, αλλά πλέον το «χάπι της επόμενης μέρας» πωλείται στη χώρα νόμιμα και χωρίς ιατρική συνταγή.
Η απόφαση ανήκει στην, από το 2022, πρόεδρο της Ονδούρας, Σιομάρα Κάστρο και ευθυγραμμίζεται με όσα ζητούσαν φεμινιστικές οργανώσεις, παρά την εναντίωση χριστιανικών ομάδων και συντηρητικών κύκλων, που εξισώνουν τη χρήση του με άμβλωση.
Η Ονδούρα ήταν μία από τις τελευταίες χώρες τις Λατινικής Αμερικής, η οποία παρέμενε εκτός νόμου για το χάπι ως το βράδυ της Τετάρτης, 8 Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία υπεγράφει το προεδρικό διάταγμα από τη Σιομάρα Κάστρο.
«Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) αναφέρει ότι (σ.σ. το ‘χάπι της επόμενης μέρας’) είναι μέρος των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων της γυναίκας και δεν αποτελεί άμβλωση. Tιμούμε τον ιστορικό αγώνα της γυναίκας υπογράφοντας (την έγκριση) της ελεύθερης εμπορικής διάθεσης και χρήσης», τόνισε η κυρία Κάστρο ανακοινώνοντας μέσω Twitter την έγκρισή του.
Τον Νοέμβριο, επιτράπηκε η χρήση του από θύματα βιασμών. Κάθε χρόνο γίνονται στην Ονδούρα από 50.000 ως 80.000 παράνομες αμβλώσεις, υπολόγιζε το 2019 ΜΚΟ.
Σημειώνεται ότι αντίστοιχη νομοθεσία ίσχυε στη χώρα από το 2006 έως το 2009, όταν πρόεδρος ήταν ο σύζυγος της τωρινής αρχηγού του κράτους. Τη χρονιά προτού αναλάβει την προεδρία της Ονδούρας η Κάστρο, το Κογκρέσο της χώρας, όπου η ρωμαιοκαθολική εκκλησία διατηρεί μεγάλη επιρροή, ενέκρινε αναθεώρηση του Συντάγματος για την προάσπισης της δρακόντειας νομοθεσίας εναντίον της άμβλωσης, που απαιτεί να υπάρχει πλειοψηφία τριών τετάρτων στο κοινοβούλιο για να αλλάξει. Οργανώσεις υπεράσπισης των γυναικείων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσέφυγαν έκτοτε επανειλημμένα στη δικαιοσύνη, χωρίς επιτυχία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
