 |
|
|  Κυριακή 12/3
Χαρτί από βακτήρια δημιούργησαν Έλληνες επιστήμονες
AΠΕ-ΜΠΕ
Κατάφεραν να φτιάξουν χαρτί από βακτήρια. Αξιοποίησαν τη γνώση από το Πανεπιστήμιο, τα εργαστήρια, αλλά και δικά τους πειράματα.
Ο βιολόγος Παναγιώτης Δημητρίου από την Χαλκίδα, που συνεχίζει τις σπουδές και είναι φοιτητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ο βιολόγος Γιώργος Ζωχιός, από την Σαντορίνη που κάνει μεταπτυχιακό στην Βιοτεχνολογία στο ΕΚΠΑ, αναζητούσαν ένα φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο για τη δημιουργία χαρτιού και πέτυχαν τον στόχο τους.
O Παναγιώτης Δημητρίου, αναφέρθηκε στις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς για την προστασία του περιβάλλοντος.
«Με τον Γιώργο Ζωχιό, γνωριστήκαμε, ως φοιτητές στο Βιολογικό Αθηνών. Ήμασταν συμφοιτητές για 2 χρόνια. Γίναμε αμέσως φίλοι και περνάγαμε τον χρόνο μας, κάνοντας πειράματα.
Κάποια στιγμή, κάτσαμε και σκεφτήκαμε, πόσα δέντρα κόβονται για χαρτί, που όλοι χρησιμοποιούμε και σκεφτήκαμε να βρούμε έναν πιο φιλικό τρόπο για το περιβάλλον. Τότε στον Γιώργο ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσουμε βακτήρια».
Ωστόσο δεν παραλείπει να επισημαίνει πως καταστρέφονται δάση για την παραγωγή χαρτιού λέγοντας:
«Όλοι μας γνωρίζουμε, πόσο σημαντικό είναι το χαρτί στην καθημερινότητα μας. Αυτό που όμως δεν γνωρίζουμε, είναι το πόσα δέντρα κόβονται για τη δημιουργία του. Ένα κιλό χαρτί, απαιτεί 3 φορές το βάρος του σε δέντρα. Φανταστείτε, ότι μόνο και μόνο για την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι ετησίως κόβεται ένα δάσος, 10 φορές το μέγεθος της Πάρνηθας.
Σήμερα περίπου 15 δισεκατομμύρια δέντρα, κόβονται ή καίγονται κάθε χρόνο και από αυτά, μόνο τα 5 δισεκατομμύρια ξαναφυτεύονται ή ξαναφυτρώνουν μόνα τους. Έτσι, κάθε χρόνο εκτιμάται ότι υπάρχει καθαρή απώλεια 10 δισεκατομμυρίων δέντρων και μειώνεται κατά το 0,3% περίπου ο δασικός πλούτος της Γης».
Όπως εξηγεί ο κ. Δημητρίου, σε «γενικές γραμμές με απλά λόγια, η διαδικασία είναι η εξής: Αναπτύσσουμε τα βακτήρια σε ένα δοχείο, σε κατάλληλο θρεπτικό υλικό και αυτά παράγουν ένα μείγμα το οποίο περιέχει ινίδια κυτταρίνης. Τα ινίδια αυτά, τα συλλέγουμε, τα καθαρίζουμε από κυτταρικά υπολείμματα, και προσθέτουμε υλικά που καθορίζουν το χρώμα και την υφή. Τα αφήνουμε να στεγνώσουν, ώστε να πάρουμε χαρτί, ίδιο με αυτό που χρησιμοποιούμε καθημερινά».
Ο Παναγιώτης Δημητρίου και ο Γιώργος Ζωχιός, συμμετέχουν ως ομάδα στον 1ο Φοιτητικό Διαγωνισμό Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας. Μάλιστα έχουν φτάσει στην τελευταία φάση, αποτελώντας μία από τις δέκα τελικές ομάδες.
Πριν δύο χρόνια ο Παναγιώτης και ο Γιώργος, έκαναν την TrueMed, μια επιστημονική συγγραφική ομάδα υγείας, στην οποία μπορούν φοιτητές να γράφουν άρθρα ,βασισμένα σε έγκυρες πηγές. Ήδη μέσα σε δύο χρόνια περισσότεροι από 100 φοιτητές,, έχουν γράψει άρθρα που στόχο έχουν να ενημερώσουν έγκυρα τον κόσμο για θέματα υγείας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
