 |
|
|  Δευτέρα 13/3
Βραβεία ΄Οσκαρ
Θρίαμβος για την ταινία «Τα πάντα όλα» με 7 Όσκαρ
AΠΕ-ΜΠΕ
Με επτά αγαλματίδια, η αντισυμβατική κωμωδία «Τα πάντα όλα» σάρωσε στην 95η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ της αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών χθες Κυριακή .
Όσκαρ καλύτερης ταινίας
Η αντισυμβατική κωμωδία «Τα πάντα όλα» έλαβε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και γενικότερα κατήγαγε θρίαμβο στην 95η τελετή των βραβείων Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών των ΗΠΑ, όπου εξασφάλισε τα πιο περίβλεπτα βραβεία.
Ανάμιξη δράσης, χιούμορ και επιστημονικής φαντασίας, η ταινία για τις τρελές περιπέτειες κινέζας μετανάστριας, μεσόκοπης ιδιοκτήτριας πλυντηρίου, που ξάφνου μεταπηδά από το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο, έφερε επίσης αγαλματίδια σε βασικούς συντελεστές της, ιδίως για τον Α΄ και τον Β΄ γυναικείο ρόλο (Μισέλ Γιο, Τζέιμι Λι Κέρτις), καθώς και για τον Β΄ ανδρικό ρόλο (Κε Χούι Κουάν).
Η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη στα γερμανικά του αντιπολεμικού μυθιστορήματος του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο», συγκλονιστική αναπαράσταση της φρίκης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έλαβε βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Παραγωγή του Netflix, η ταινία μεγάλου μήκους είναι η τρίτη μεταφορά του αριστουργήματος της παγκόσμιας λογοτεχνίας στη μεγάλη οθόνη, όμως η πρώτη στη γλώσσα του Γκέτε, αυτή στην οποία το έγραψε ο δημιουργός του. Διαγωνιζόταν με τις ταινίες «Αργεντινή 1985», «Close», «EO» και «The Quiet Girl».
Οι Ντάνιελ Σάινερτ και Ντάνιελ Κουάν εξασφάλισαν το περιπόθητο βραβείο Όσκαρ σκηνοθεσίας χάρη στην αντισυμβατική κωμωδία τους «Τα πάντα όλα», ταινία που ευρύτερα κατήγαγε θρίαμβο στην 95η τελετή απονομή των βραβείων της αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών του Κινηματογράφου.
Οι «δυο Ντάνιελ» ευχαρίστησαν τις μητέρες τους και τους συντελεστές της ταινίας παραλαμβάνοντας το βραβείο τους. Οι υπόλοιποι διεκδικητές ήταν οι Στίβεν Σπίλμπεργκ («The Fabelmans»), Τοντ Φιλντ («Tar»), Μάρτιν Μακντόνα («Τα πνεύματα του Ινισέριν») και Ρούμπεν Έστλουντ («Το τρίγωνο της θλίψης»).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
