 |
|
|  Σάββατο 18/3
Δάκρυα απο την Σάρον Στόουν
...λέει ότι έχασε τις μισές της οικονομίες από την κατάρρευση της Silicon Valley Bank
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Τις μισές της οικονομίες έχασε η ηθοποιός Σάρον Στόουν (Sharon Stone) από την πρόσφατη κατάρρευση της Silicon Valley Bank.
Η Στόουν έλαβε το Βραβείο Θάρρους κατά τη διάρκεια τελετής του Γυναικείου Ταμείου Έρευνας για τον Καρκίνο (WCRF) και συμμετείχε στον έρανο που γίνεται στο πλαίσιο αυτό και είπε κατά την ομιλία αποδοχής της (μέσω του The Hollywood Reporter): «Ξέρω ότι πρέπει να ασχοληθείς και να καταλάβεις πως το να διαχειρίζεσαι χρήματα είναι δύσκολο. Είμαι τεχνικά ηλίθια, αλλά μπορώ να γράψω μια επιταγή. Και αυτή τη στιγμή ξέρω τι συμβαίνει. Μόλις έχασα τα μισά λεφτά μου σε αυτό το τραπεζικό πράγμα και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ερχόμουν».
Η Στόουν συνέχισε ότι η παρουσία της στον έρανο γίνεται μετά τον πρόσφατο θάνατο του αδερφού της Πάτρικ Στόουν σε ηλικία 57 ετών λόγω καρδιακής νόσου.
«Ο αδερφός μου μόλις πέθανε, και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ήμουν εδώ. Δεν είναι εύκολη στιγμή για κανέναν από εμάς. Αυτή είναι μια δύσκολη στιγμή για τον κόσμο, αλλά σας λέω, δεν βάζω κάποιον πολιτικό να μου πει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω», είπε και πρόσθεσε: «Πώς μπορώ και πώς δεν μπορώ να ζήσω, και ποια είναι η αξία της ζωής μου και ποια δεν είναι. Σηκωθείτε λοιπόν. Σηκωθείτε και πείτε τι αξίζετε. Σας προκαλώ. Αυτό είναι το θάρρος».
Η Στόουν θυμήθηκε ότι της είπαν ότι είχε καρκίνο του μαστού λόγω ενός μεγάλου όγκου στο στήθος της. Ο όγκος αργότερα διαπιστώθηκε ότι ήταν καλοήθης, αλλά είχε ως αποτέλεσμα η ηθοποιός να υποβληθεί σε επανορθωτική επέμβαση το 2001.
«Πήγα στο νοσοκομείο λέγοντας: "Αν με ανοίξετε και είναι καρκίνος, σας παρακαλώ να αφαιρέσετε και τα δύο στήθη μου", γιατί δεν είμαι άτομο που με καθορίζει το στήθος μου», μοιράστηκε η Στόουν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
