 |
|
|  Τετάρτη 12/4
Δύο γιατροί καταδικάσθηκαν στην Θεσσαλονίκη για τον θάνατο 41χρονης ασθενούς
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Δύο γιατροί καταδικάστηκαν από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης καθώς κρίθηκαν ένοχοι για τον θάνατο, από αμέλεια, μίας ασθενούς, 41 ετών, ύστερα από επέμβαση αφαίρεσης ομφαλοκήλης, στο Νοσοκομείο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για χειρουργό γιατρό και για ειδικευόμενο χειρουργό, στους οποίους το δικαστήριο επέβαλε - αντιστοίχως - ποινή φυλάκισης 18 και 12 μηνών, με 3ετή αναστολή. Για την ίδια υπόθεση κάθισαν στο εδώλιο του ίδιου δικαστηρίου δύο ακόμη γιατροί οι οποίοι κρίθηκαν αθώοι.
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, όπως περιγράφεται στο κατηγορητήριο, η παθούσα - μητέρα δύο ανήλικων παιδιών - υποβλήθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 στην χειρουργική επέμβαση. Μετά το χειρουργείο της χορηγήθηκε (ενδοφλέβιο) αντιβιοτικό το οποίο όμως της προκάλεσε - μεταξύ άλλων - αλλεργικό σοκ, αναπνευστική δυσφορία και πτώση του επιπέδου συνείδησης. Κατόπιν καθυστερημένης χορήγηση αδρεναλίνης - όπως αναφέρεται στο κατηγορητήριο - μεταφέρθηκε για νοσηλεία στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου, όπου όμως σταδιακά η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε (υπέστη πολυοργανική ανεπάρκεια και βαριά εγκεφαλική βλάβη) και κατέληξε δέκα μέρες αργότερα.
«Μας είπαν ότι επρόκειτο για επέμβαση ρουτίνας, σαν να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ. Όταν βγήκε από το χειρουργείο ήταν ευδιάθετη. Την πήγαν στον θάλαμο, και μου είπε πως είναι καλά» είπε, μεταξύ άλλων, ο σύζυγος της παθούσας, καταθέτοντας στο δικαστήριο.
Στις απολογίες τους οι κατηγορούμενοι γιατροί αρνήθηκαν τις ευθύνες τους, τονίζοντας ότι ενήργησαν σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης. «Το αλλεργικό σοκ ήταν τυχαίο συμβάν» είπε ο χειρουργός γιατρός που καταδικάστηκε με την μεγαλύτερη ποινή, προσθέτοντας ότι «όσο ζω θα κοιμάμαι ήσυχος». Μετά την ομόφωνη ετυμηγορία των δικαστών, οι δύο γιατροί άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
