 |
|
|  Τετάρτη 12/4
H Χιλή μειώνει τον χρόνο εργασίας από τις 45 στις 40 ώρες την εβδομάδα
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Το κοινοβούλιο της Χιλής ενέκρινε οριστικά χθες Τρίτη νόμο για τη μείωση του χρόνου εργασίας από τις 45 στις 40 ώρες την εβδομάδα, κάτι που θα εφαρμοστεί προοδευτικά την προσεχή πενταετία.
Η Χιλή συντονίζει έτσι το βήμα με τον Ισημερινό και τη Βενεζουέλα, τις μόνες άλλες χώρες στη Λατινική Αμερική όπου οι εργάσιμες ώρες σε εβδομαδιαία βάση είναι 40. Είναι αντίθετα 48 ώρες στην Αργεντινή, στη Βολιβία, στην Κόστα Ρίκα, στο Μεξικό, στη Νικαράγουα, στον Παναμά, στην Παραγουάη, στο Περού και 44 στη Βραζιλία.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η Λατινική Αμερική είναι μια από τις περιοχές του κόσμου όπου ο χρόνος εργασίας σε ετήσια βάση είναι από τους υψηλότερους και ο ανεπίσημος τομέας της οικονομίας από τους μεγαλύτερους.
Στη Χιλή το 27,3% των εργαζομένων απασχολείται στη λεγόμενη ανεπίσημη οικονομία, ή γκρίζα οικονομία, με άλλα λόγια η απασχόληση δεν δηλώνεται και δεν καταβάλλονται φορολογικές εισφορές.
Ο πρόεδρος της αριστεράς Γκαμπριέλ Μπόριτς εξέφρασε την ικανοποίησή του μέσω Twitter διότι μπορεί να «εορτάσει» την προώθηση του «σχεδίου υπέρ της οικογένειας που έχει σκοπό να υπάρχουν καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους». Σύμφωνα με τον ίδιο, «βελτιώσεις όπως οι 40 ώρες είναι απόλυτα απαραίτητες για να πλησιάσουμε μια νέα Χιλή, πιο δίκαιη, και μια ζωή πιο ολοκληρωμένη».
Το σχέδιο νόμου, το οποίο είχε ήδη εγκριθεί από τη Γερουσία, υπερψηφίστηκε χθες από το Βουλή (127 ψήφοι υπέρ, 14 κατά, 3 αποχές).
Ο νέος νόμος, ο οποίος απομένει μόνο να υπογραφτεί από τον πρόεδρο Μπόριτς για να τεθεί σε ισχύ, θα εφαρμοστεί προοδευτικά: σε έναν χρόνο, η εργάσιμη εβδομάδα θα μειωθεί στις 44 ώρες, κατόπιν στις 42 την τρίτη χρονιά εφαρμογής του και στις 40 σε μια πενταετία, χωρίς μειώσεις μισθών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
