 |
|
|  Τρίτη 18/4
Μακροζωία
O γηραιότερος γιατρός του κόσμου μοιράζεται τα μυστικά του για να
ζήσουμε ως τα 100
in.gr
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιο είναι το μυστικό ή τα μυστικά για να
φτάσετε σε τριψήφιο αριθμό;
Ο Αμερικανός Howard Tucker, ο γηραιότερος γιατρός του κόσμου, τα
κατάφερε. Στα 101 του χρόνια παραμένει δραστήριος, υγιής και
χαρούμενος και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Γεννήθηκε το 1922 και από το 1947 εξασκεί την ιατρική. Από τότε που
θυμάται τον εαυτό του ο ίδιος ακολουθεί τέσσερις κανόνες, τους οποίος
μοιράστηκε στο CNBC και προέτρεψε άπαντες να τους ακολουθήσουν και…
δεν θα χάσουν.
Όπως τονίζει, ενώ τα καλά γονίδια και η τύχη βοηθούν, τα πιο σημαντικά
είναι ότι δεν μένει αδρανής, αγαπά την άσκηση και προσέχει τη διατροφή
του χωρίς όμως να κάνει δίαιτα.
Εργάζεται εδώ και δεκετίες ενώ, σύμφωνα με το βιβλίο Guinness, είναι ο
γηραιότερος εν ενεργεία γιατρός του κόσμου. Ακόμη και κατά τη διάρκεια
της πανδημίας, έβλεπε 5-6 ασθενείς καθημερινά, κάνοντας κατ’ οίκον
επισκέψεις, καθώς το νοσοκομείο του είχε κλείσει. Τις ημέρες που έχει
ρεπό, περνά χρόνο με τα παιδιά και τα εγγόνια του. Προσπαθεί λοιπόν,
να παραμένει σε εγρήγορση.
Γυμνάζεται
Φυσικά, στα 100 του, δεν μπορεί να βγει για τρέξιμο ή να κάνει σκι,
αλλά κάνει γρήγορο περπάτημα στον διάδρομο καθημερινά. Μάλιστα, δε
σταματά πριν ολοκληρώσει 5 χιλιόμετρα.
Δεν καπνίζει
Ο κ. Tucker δεν έχει καπνίσει ποτέ στη ζωή του και ενθαρρύνει τους
ασθενείς του, αλλά και καθέναν από εμάς, να κάνουν το ίδιο.
Δεν κάνει δίαιτα
Τρώει και πίνει τα πάντα αλλά με μέτρο. Δεν λέει «όχι» σε ένα μαρτίνι
ή σε ένα fast food αλλά τις περισσότερες ημέρες τρέφεται υγιεινά. Το
ότι του αρέσουν τα λαχανικά, επίσης, βοηθά αρκετά. «Ζούμε κάθε μέρα
ενώ πεθαίνουμε μία φορά, οπότε πρέπει να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο μας
στο έπακρο», τονίζει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
