 |
|
|  Τετάρτη 19/4
...στα πλαίσια μιάς θεατρικής παράστασης
Σουηδή καλλιτέχνιδα κλειδώθηκε σε κλουβί, μόνη και γυμνή, για τρεις μέρες
Daily Mail,protothema.gr
Μια Σουηδή καλλιτέχνιδα και ηθοποιός κλειδώθηκε σε ένα κλουβί, μόνη και γυμνή, για τρεις ημέρες, για τις ανάγκες μιάς παράστασης στην Στοκχόλμη ,που κατέληξε με την ίδια να μοιράζεται ένα τσιγάρο με τη μητέρα της.
Σύμφωνα με την Daily Mail, η 35χρονη Έλιν Σκάριν εξαρτιόταν από αντικείμενα που πετούσαν μέσα στο κλουβί μέλη του κοινού, αφού όταν ξεκίνησε η παράσταση το μόνο που υπήρχε στο προσωρινό της κατάλυμα ήταν μια φορητή τουαλέτα για κάμπινγκ, λίγο χαρτί υγείας και ένα μικρόφωνο. Για τις επόμενες 72 ώρες και μέχρι το τέλος της παράστασης που φέρει τον τίτλο «Ηθοποιός σε κλουβί», επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν με την καλλιτέχνιδα και να της προσφέρουν διάφορα δώρα, φαγητό, μπύρα αλλά και πρακτικά αντικείμενα όπως μαξιλάρια και είδη ρουχισμού.
Πλάνα από την παράσταση αποκαλύπτουν πώς πέρασε η Σκάριν τις τρεις ημέρες μέσα στο κλουβί, σε μια προσπάθεια - όπως λέει η ίδια - να επανεξετάσει τη σχέση ανάμεσα στην προσωπική της ταυτότητα και τον ρόλο της ως ηθοποιός.
Σε ένα από τα κλιπ η 35χρονη στέκεται τελείως γυμνή με τα χέρια σηκωμένα ψηλά και απολαμβάνει το ηχηρό χειροκρότημα του κοινού. Σε άλλα στιγμιότυπα καταγράφεται να ερμηνεύει ρόλους, να ποζάρει για φωτογραφίες και να κοιτάζει μέλη του κοινού.
Μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα, η Σκάριν μίλησε για τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές της θεατρικής περφόρμανς της, και τις ιδέες που είχε στο μυαλό της.
«Ήθελα να δω αν μπορούσε να απελευθερωθώ από τις κοινωνικές συμβάσεις μέσω της συγχώνευσης του εαυτού μου με την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Για να το πετύχω αυτό κλείστηκα μέσα σε ένα κλουβί. Όλα όσα έκανα εκεί μέσα ήταν μέρος της θεατρικής παραγωγής. Κάθε άτομο από το κοινό έπρεπε να μου αφήσει ένα δώρο, το οποίο πετούσε μέσα από μια καταπακτή. Αυτά τα δώρα έγιναν το σκηνικό και τα βοηθήματα της παράστασης», σημειώνει μεταξύ άλλων η ηθοποιός.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
