 |
|
|  Δευτέρα 24/7
Η Ελλάδα που αγαπάμε...
Κάτοικος τής Ρόδου φιλοξενεί στο σπίτι της εγκυμονούσες τουρίστριες,που κινδυνευσαν απο τις πυρκαγιές
OPEN,zougla.gr
Σε αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές που βιώνουν τις τελευταίες μέρες οι κάτοικοι αλλά και οι τουρίστες τής Ρόδου, με την πύρινη λαίλαπα να σαρώνει το νησί, ο ανθρωπισμός έρχεται ξανά σε πρώτο πλάνο. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, όταν ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.
Μια συμπολίτης μας λοιπόν, κάτοικος της Ρόδου, άνοιξε το σπίτι της προκειμένου να φιλοξενήσει δύο εγκυμονούσες τουρίστριες από την Ιταλία, οι οποίες έκαναν τις διακοπές τους στο νησί καθώς και τους συντρόφους τους.
«Πήγαμε στο σχολείο που φιλοξενείται αρκετός πληθυσμός και αναγκαστικά έπρεπε να διαλέξουμε. Δεν γινόταν να τους φιλοξενήσουμε όλους, οπότε πήγαμε στις πιο επείγουσες καταστάσεις», ανέφερε αρχικά η κάτοικος της Ρόδου μιλώντας στο OPEN για να προσθέσει αμέσως: «Όλο το χωριό φιλοξενεί αρκετό πληθυσμό, κυρίως από τη νότια Ρόδο, από τα χωριά και τα ξενοδοχεία που εκκενώθηκαν. Όλοι προσπαθούμε να βοηθήσουμε είτε παρέχοντας στέγη είτε φαγητό».
Η κάτοικος της Ρόδου αναφέρθηκε και στην δραματική κατάσταση που επικρατεί στο νησί μιλώντας για έλλειψη οργάνωσης από τις Αρχές. «Έχουν βάλει πολύ κόσμο να στεγάζεται σε σχολεία και σε γήπεδα. Ηλικιωμένοι έχουν χάσει τα σπίτια τους, έχει καεί ολόκληρο χωριό, έχουν καεί επιχειρήσεις και ξενοδοχεία αλλά κανείς δεν νοιάζεται», τόνισε χαρακτηριστικά.
«Οι άνθρωποι μας ευχαριστούν πολύ που τους βοηθάμε αλλά αυτό δεν αναιρεί την κατάσταση. Χθες δεν υπήρχε κανένα σχέδιο εκκένωσης. Όλοι ήταν σε κατάσταση σοκ και δεν ήξεραν που να πάνε. Κάποιοι έφυγαν δια θαλάσσης και κάποιοι άλλοι χανόντουσαν μέσα στο χάος. Πρακτορεία και ξενοδοχεία έψαχναν τους πελάτες τους. Επικρατούσε ένας πανικός και δεν υπήρχε καμία οργάνωση».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
