 |
|
|  Τρίτη 1/8
Απόστρατος από τη Θεσσαλονίκη ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και προσφέρει φιλανθρωπικό έργο
AΠΕ-ΜΠΕ
Ένα ταξίδι δώρο από τον πατέρα του, για την επιτυχία του στις πανελλήνιες εξετάσεις και την εισαγωγή του στη σχολή που επιθυμούσε, του άλλαξε τη ζωή ριζικά. Ο Δημήτρης Κατσαντώνης, απόστρατος του ελληνικού στρατού, έχει επισκεφθεί ήδη 65 χώρες σε κάθε γωνιά του κόσμου, όχι μόνο για τουρισμό, αλλά και για να βοηθήσει κυρίως κοινότητες της Αφρικής να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους. Όπως επισημαίνει ο ίδιος συμμετέχει σε εθελοντική ομάδα που κατασκευάζει σχολεία, ιατρεία, κλειστές αγορές, ακόμα και σπίτια από λάσπη με τη βοήθεια των ντόπιων.
«Όλα ξεκίνησαν από το δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου με την επιτυχία μου να εισαχθώ στην στρατιωτική σχολή Ευελπίδων. Το δώρο του ήταν ένα ταξίδι στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Βοστόνη», εξηγεί ο Δημήτρης Κατσαντώνης. Περιγράφοντας το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο σημειώνει, «πτήση με το αεροπλάνο πρώτη φόρα και διάρκεια εννέα ώρες. Να φανταστείς τότε επιτρεπόταν το κάπνισμα στο αεροπλάνο. Έπειτα από έναν μήνα στην Αμερική, κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ θα ταξίδευα στη ζωή μου, τόσο πιο ολοκληρωμένος θα ένιωθα. Φυσικά όσο ήμουν στην υπηρεσία ήταν δύσκολο να κάνω μεγάλα, πολλών ημερών ταξίδια, έτσι επέλεγα χώρες της Ευρώπης».
Κάθε ταξίδι έχει τη δυναμική του, επισημαίνει. Διαφορετικοί τόποι, κουλτούρες, πολιτισμοί. Διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης της ίδιας της ζωής. Κάθε ταξίδι και ένα σχολείο. «Έχω ταξιδέψει σε 65 χώρες και σε αρκετές από αυτές πάνω από μία φορά, διότι όταν επισκέπτεσαι μια χώρα για δεύτερη φορά, εμβαθύνεις πολύ πιο ουσιαστικά στον τρόπο ζωής των κατοίκων της. Στόχος μου είναι να επισκεφθώ πάνω από 100 χώρες. Οι πιο περίεργες ήταν η Βολιβία, όπου τα μαγικά βοτάνια και ξόρκια, έχουν σημαντικό ρόλο στην ζωή των ανθρώπων, εξού και ο δρόμος των μαγισσών στην πρωτεύουσα. Μία ακόμα ιδιαίτερη χώρα, ήταν το Περού, κυρίως για το μυστήριο του πολιτισμού και των κατασκευών των Ίνκας, που σίγουρα δεν τα κατασκεύασαν εξωγήινοι...», διευκρινίζει χαμογελαστός.
Αναφερόμενος στις πιο δύσκολες στιγμές που έχει περάσει, τονίζει: «Τα βράδια στους δρόμους της πρωτεύουσας του Βιετνάμ, ήταν απίστευτα δύσκολα για μένα. Περπατούσα σε δρόμους που δεν ήταν τουριστικοί και σταματούσαν μηχανάκια δίπλα μου, για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους, που ήταν ανήλικα κορίτσια. Μου ήταν αδιανόητο, ειδικά όταν έμαθα ότι οι πωλητές, ήταν οι ίδιοι οι πατεράδες τους. Περπατούσα στα στενά και έβλεπα παιδιά να προσφέρουν το σώμα τους, για ένα πιάτο φαγητό. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες. Ήταν γροθιά στο στομάχι μου»...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
