 |
|
|  Παρασκευή 25/8
...έκανε την έκπληξη και εξελέγη Πρόεδρος τής Γουατεμάλας
Μπερνάρντο Αρέβαλο, ένας «σταυροφόρος» κατά τής διαφθοράς....
in.gr
Η Γουατεμάλα αποτέλεσε συχνά «πυξίδα» για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική.
Η ανατροπή με λαϊκή επανάσταση τής χούντας τού Χόρχε Ούμπικο το 1944 αποτέλεσε αφετηρία ενός κύματος εκδημοκρατισμού στη Λατινική Αμερική.
Το πραξικόπημα του 1954 δια «χειρός» της CIA εγκαινίασε μια μακρά περίοδο στρατιωτικών δικτατοριών με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Οι μαζικές διαδηλώσεις της «Άνοιξης της Γουατεμάλας» κατά της διαφθοράς το 2015 ανάγκασαν τον διεφθαρμένο πρόεδρο Μολίνα -έναν συντηρητικό πρώην στρατηγό- σε παραίτηση, δίνοντας στην ήπειρο «σήμα».
Τώρα, σχεδόν 40 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η πλειοψηφία στη Γουατεμάλα -μια χώρα παραδομένη στη διαφθορά, στην εγκληματικότητα και στις ανισότητες, που εξωθούν μαζικά τον πληθυσμό στη μετανάστευση, κυρίως στις ΗΠΑ- επέλεξε ακόμη μια αλλαγή σελίδας.
Γράφοντας τον επίλογο στη σκανδαλώδη θητεία τού δεξιού Αλεχάντρο Γιαματέι -η οποία σημαδεύτηκε από την καταστολή δικαστικών και δημοσιογράφων που έδωσαν μάχες κατά της διαφθοράς- έδωσε μια απρόσμενη νίκη στο απόλυτο αουτσάιντερ των προεδρικών εκλογών της Κυριακής: στον σοσιαλδημοκράτη Μπερνάρντο Αρέβαλο.
Έναν 64χρονο κοινωνιολόγο και φιλόσοφο, πρώην ακαδημαϊκό και διπλωμάτη, που επικέντρωσε την προεκλογική εκστρατεία του στην καταπολέμηση του νεποτισμού και της διαφθοράς, με την υπόσχεση οικοδόμησης ισχυρών δημοκρατικών θεσμών στην πολυπληθέστερη χώρα της Κεντρικής Αμερικής.
Γιος του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της χώρας, του Χουάν Χοσέ Αρέβαλο (1945-1951), ενσαρκώνει την ελπίδα τού εκλογικού σώματος για αλλαγή.
Και δη των νέων, που αποτελούν το 16% των 9,4 εκατομμυρίων εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.
Στην επικίνια ομιλία του, ο Αρέβαλο δεσμεύτηκε να εκκαθαρίσει «τους θεσμούς από τους διεφθαρμένους».
Μέχρι ωστόσο να αναλάβει επίσημα καθήκοντα, στις 14 Ιανουαρίου, έχει μπροστά του πολύ και δύσκολο δρόμο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
