 |
|
|  Τρίτη 12/9
Σώος ανασύρθηκε στην επιφάνεια τής γης ενας Αμερικανός σπηλαιολόγος,που ειχε εγκλωβισθεί στην Τουρκία,σε βάθος 1.000 μέτρων
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Αίσιο τέλος είχε η τεράστια επιχείρηση διάσωσης που στήθηκε στην Τουρκία για τον απεγκλωβισμό του Αμερικανού σπηλαιολόγου Μάρκ Ντίκι ο οποίος παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα υγείας ενώ βρισκόταν σε βάθος 1.000 μέτρων.
Ο 40χρονος σπηλαιολόγος, που παρουσίασε προβλήματα στο στομάχι στις 2 Σεπτεμβρίου ενώ βρισκόταν στο σπήλαιο Μόρκα, μετά τη διάσωσή του έκανε λόγο για «μια τρελή, τρελή περιπέτεια».
«Είναι καταπληκτικό να είμαι πάλι στην επιφάνεια» πρόσθεσε ο Ντίκι ο οποίος ευχαρίστησε την τουρκική κυβέρνηση και την διεθνή κοινότητα των σπηλαιολόγων για την διάσωσή του.
«Το μόνο συναίσθημα που έχω είναι το ερώτημα που με τριβέλιζε για το αν θα ζήσω. Έλεγα δεν είναι κάτι σοβαρό, θα ζήσω. Έχω λίγο αίμα αλλά είναι μια μόλυνση. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ήταν η πρώτη φορά που το έζησα αυτό. Εύχομαι να είναι και η τελευταία» πρόσθεσε ο Αμερικανός σπηλαιολόγος.
Ο Ντίκι άρχισε να υποφέρει από γαστρεντερική αιμορραγία ενώ βρισκόταν σε βάθος περίπου 1.120 μέτρων. Τις πρώτες βοήθειες του τις χορήγησε ένας Ούγγρος γιατρός ο οποίος κατέβηκε στο σπήλαιο στις 3 Σεπτεμβρίου ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι γιατροί και διασώστες.
Περιγράφοντας την περιπέτειά του ο Ντίκι είπε ότι έκανε εμετούς με αίμα: «Άρχισα να δυσκολεύομαι να κρατήσω τις αισθήσεις μου και έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι "δεν θα επιζήσω"».
Η μεγαλύτερη πρόκληση που είχαν να αντιμετωπίσουν οι διασώστες ήταν τα κάθετα τμήματα του σπηλαίου, η λάσπη και το παγωμένο νερό στα οριζόντια τμήματα ενώ υπήρχε και η ψυχολογική πίεση της παραμονής του Ντίκι σε ένα σκοτεινό μέρος για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στην επιχείρηση διάσωσης από το σπήλαιο Μόρκα που είναι το τρίτο βαθύτερο της Τουρκίας συμμετείχαν 190 ειδικοί από Βουλγαρία, Κροατία, Ουγγαρία, Ιταλία, Πολωνία και Τουρκία που χωρίστηκαν σε ομάδες των τεσσάρων (ένας γιατρός και τρεις διασώστες) για να βρίσκονται συνέχεια δίπλα στον 40χρονο σπηλαιολόγο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
