 |
|
|  Δευτέρα 30/10
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Βρίσκεται στην Χαλκιδική και σερβίρει αρχαιοελληνική και βυζαντινή κουζίνα,ενω οι τουρίστες φορούν χιτώνες και στεφάνια
AΠΕ-ΜΠΕ
Φορώντας έναν λευκό χιτώνα και ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι, οι
επισκέπτες ξενοδοχείου στη Χαλκιδική κάθονται να γευματίσουν σε ένα
αρχαιοελληνικό τραπέζι.
Αν γύριζε ο χρόνος 3.000 χρόνια πίσω, θα μπορούσαν να απολαμβάνουν
αντίστοιχο γεύμα δίπλα τους ο Δίας, ο Διόνυσος, η Αφροδίτη ή ο
Αχιλλέας… Σε κοντινή απόσταση, οι σερβιτόροι προσφέρουν αγαπημένες
γεύσεις της Θεοδώρας και του Ιουστινιανού, αλλά και πιάτα του 19ου
αιώνα ή γεύσεις τού σήμερα.
Το γαστρονομικό ταξίδι στον χρόνο, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι το
σήμερα, πραγματοποιείται σε ξενοδοχείο της Χαλκιδικής, που διαθέτει
τέσσερις θεματικές κουζίνες, με τους Γερμανούς, τους Άγγλους και τους
Γάλλους να έχουν κάνει ήδη προκρατήσεις για την επόμενη τουριστική
σεζόν, για να γευματίσουν σε όλες τις χρονικές περιόδους της Ελλάδας.
Η φιλοσοφία, όπως εξηγεί η υπεύθυνη του ξενοδοχείου, βασίζεται στο ότι
όποιος ταξιδεύει στην Ελλάδα δεν έρχεται μόνο για την πλούσια ιστορία
της χώρας, αλλά και για τη γαστρονομική και την οινική παράδοση
αιώνων.
«Θέλουμε να παρέχουμε σε όλους μια ολοκληρωμένη εμπειρία αυθεντικής
ελληνικής φιλοξενίας, να γευματίσουν και να δοκιμάσουν κάτι πολύ
ξεχωριστό, που θα τους συντροφεύει ως ανάμνηση όλο τον χειμώνα και θα
γίνουν πρωταγωνιστές σε ένα κομμάτι ιστορίας μέσω της κουζίνας μας»
σημειώνει η Μαριάννα Πουρνάρη.
«Ιχθύες τηγάνου με σινήπι» και «πλατύ ερίφιο και κοπτοπλακούντες»
είναι δύο από τα πιάτα (ορεκτικό και κυρίως) από το μενού, που
περιλαμβάνει αποκλειστικά συνταγές βασισμένες σε αρχαία κείμενα και
μνημεία, όπως του Ομήρου. Με αρχαιοελληνική αμφίεση, οι τουρίστες
περιμένουν τα πιάτα τους με άρωμα, χρώμα και γεύση αρχαίας Ελλάδας.
«Ο Διόνυσος ήταν ο θεός της συγκομιδής σταφυλιών, της οινοποιίας και
του κρασιού, της γονιμότητας, του θεάτρου και της έκστασης και αυτό
προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε. Έχουμε ακόμη και τις δικές μας ετικέτες
κρασιών» εξηγεί η υπεύθυνη Μαριάννα Πουρνάρη. Όπως σημειώνει, στο
εστιατόριο σερβίρονται φαγητά που μαγειρεύονταν στην Ελλάδα από το
1100 π.Χ. και έπειτα.
«Ανάλογα με τις περιστάσεις και την οικονομική ευχέρεια του … αρχαίου
νοικοκυριού, στο τραπέζι υπήρχαν κρέατα όπως βοδινό, χοιρινό και αρνί.
Επίσης, προτιμούσαν πολύ τα ψάρια και τα θαλασσινά, τα οποία είχαν σε
υψηλή ποιότητα αλλά και ποσότητα. Τέλος, έτρωγαν πολλά αποξηραμένα
φρούτα και λαχανικά αλλά και καρπούς και μέλι» περιγράφει. «Εμείς,
βασιζόμενοι σε σύγχρονους μελετητές και ερευνητές έχουμε διαμορφώσει
το μενού με βάση όλα όσα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε για το φαγητό
των αρχαίων Ελλήνων, αλλά προσαρμοσμένα στα υλικά, που υπάρχουν σήμερα
και με βάση την εποχικότητά τους» συμπληρώνει.
Η εμπειρία για τους επισκέπτες δεν σταματά στην αρχαία Ελλάδα.
Κάνοντας λίγα μόλις βήματα μπορεί κάποιος να μεταπηδήσει στο
…Βυζάντιο, σε ένα εστιατόριο που μοιάζει με ναό, με αγιογραφίες στους
τοίχους και λιβάνι να αναδύεται στην ατμόσφαιρα. Γύρω από δυο μεγάλες
τράπεζες, οι καλεσμένοι δειπνούν σαν βυζαντινοί αυτοκράτορες. Εκεί, το
μενού περιλαμβάνει μόνο πιάτα από συνταγές μαγειρικής που βρίσκονται
σε κείμενα της βυζαντινής περιόδου- «μημάτα φάγρου μετά φακής» ή
«πολύπους μετα πιπέριδος κρομμνύων και πράσων», πιάτα που επέλεγαν
επιφανείς του Βυζαντίου.
«Εδώ τα πιάτα είναι πιο απλά. Οι γεύσεις είναι καθαρές και τα υλικά
λίγα. Όσο για τον χώρο, που θυμίζει ναό, ήταν όνειρο ζωής του παππού
μου Θεόδωρου Πουρνάρη, ο οποίος ασχολούνταν με τη ναοδομία και είχε
κατασκευάσει μεγάλο αριθμό εκκλησιών και μοναστηριών στη Θεσσαλονίκη
αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Θέλησε να βάλει μέσα στο ξενοδοχείο
και αυτή την πινελιά και η αγάπη του αποτυπώνεται στη λεπτομέρεια του
συγκεκριμένου χώρου με τη βυζαντινή κουζίνα» λέει η κ. Πουρνάρη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
