 |
|
|  Tετάρτη 1/11
ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ!
Την υιοθέτησαν από το Δημοτικό Βρεφοκομείο τής Πάτρας, μεγάλωσε ως
Αμερικανίδα στην Αλάσκα και τώρα αναζητά στην Ελλάδα την χαμένη της
αδερφή...
pelop.gr,protothema.gr
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1955. Η μητέρα της, ανήλικη τότε, αναγκάστηκε
να τη δώσει στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της πόλης. Υιοθετήθηκε όταν ήταν
8 μηνών από Αμερικανούς γονείς και μεγάλωσε στην Αλάσκα.
Η συγκλονιστική ιστορία της Γιάννας Λάππα ξεκίνησε το 1955, μέσα στο
δράμα της μεταπολεμικής Ελλάδος, όταν οι μητέρες παρέδιδαν τα παιδιά
τους σε ορφανοτροφεία, είτε επειδή ήταν εκτός γάμου και η συντηρητική
κοινωνία δεν συγχωρούσε τέτοια ατοπήματα, είτε για να γλιτώσουν από τη
φτώχεια και την πείνα.
«Νιώθω Ελληνίδα! Είμαι Ελληνίδα!» λέει η Γιάννα Λάππα, αν και μεγάλωσε
ως «Ιόνι Φίσερ» στην Αλάσκα των ΗΠΑ. Ο θετός της πατέρας πέθανε
πρόσφατα, σε πολύ μεγάλη ηλικία. Ήταν ο τελευταίος εν ζωή δημιουργός
του συντάγματος της Αλάσκα, ένας σημαντικός άνθρωπος στην περιοχή του,
γιατρός, γερουσιαστής, με σπουδές στα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.
Πώς βρέθηκε
στο Δημοτικό Βρεφοκομείο
Η κυρία Λάππα αναφέρεται στα όσα έγιναν πριν γεννηθεί και μέχρι που η
μητέρα της την έδωσε μόλις 8 ημερών βρέφος, στο Βρεφοκομείο.
«Η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα μου σε πολύ μικρή ηλικία, ήταν
ανήλικη ακόμη, μόλις 15 ετών. Τον ερωτεύτηκε και πίστευε ότι θα
παντρευτούν, όμως, αυτός δεν ήθελε τελικά. Στην κοινωνία εκείνης της
εποχής δεν χωρούσε ένα παιδί εκτός γάμου», εξηγεί.
Όταν γέννησε, την έδιωξαν από το σπίτι και κυκλοφορούσε στους δρόμους,
προσπαθώντας να δει τι θα κάνει. «Τελικά βρέθηκε στο Βρεφοκομείο στην
Ανω Πόλη και με παρέδωσε στην καλύτερη φίλη της, η οποία ήταν νοσοκόμα
εκεί. Τότε ήμουν βρέφος 8 ημερών και πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι
στις 9 ημέρες με βάπτισαν στη διπλανή εκκλησία (σ.σ. Παντοκράτορας),
δίνοντάς μου το όνομα της φίλης της μητέρας μου».
Η μητέρα της, λέει, δεν ήθελε να μείνει στο Βρεφοκομείο και έψαχνε ένα
ασφαλές σπίτι. Στην αρχή την έδωσαν σε μία κυρία, όπου η μητέρα της
την επισκεπτόταν κάθε εβδομάδα. Όμως σε ηλικία 8 μηνών, την έδωσαν
στους Αμερικανούς θετούς γονείς της. Εκεί μεγάλωσε και έγινε
καθηγήτρια φλάουτου.
Η γυναίκα έμαθε για τις ρίζες της και θέλησε να τις ψάξει. Επέστρεψε
στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 για να βρει τη βιολογική
της μητέρα. Με τη βοήθεια του Βρεφοκομείου και μετά από σχετική
έρευνα, τη συνάντησε στο σπίτι όπου εργαζόταν ως οικιακή βοηθός. Το
όνομά της ήταν Μαρία Λάππα. Η συγκίνηση, όπως λέει η ίδια, ήταν
απερίγραπτη, ενώ υπήρχε αγάπη και μετάνοια. «”Τι είδους παιδί
ήμουνα;”, ρώτησα τη μάνα μου. ”Χαρούμενο” ήταν η απάντησή της», λέει.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Γιάννα Λάππα συνέχισε την
αναζήτηση και βρήκε τον βιολογικό της πατέρα, λίγο πριν φύγει από τη
ζωή.
Όμως παρόλα αυτά, η αναζήτηση συνεχίζεται. Η Μαρία Λάππα αποκάλυψε
στην κόρη της ότι έχει και μία χαμένη αδερφή, που είναι λίγο
μεγαλύτερη ηλικιακά. Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτει, η αδερφή της
γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1952 και υιοθετήθηκε επίσης από θετούς
γονείς στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τη Γιάννα Λάππα, οι θετοί γονείς δεν ήθελαν το
ορφανοτροφείο να δώσει περισσότερες πληροφορίες. «Κατανοούμε απόλυτα
τους νόμους περί ιδιωτικότητας και απορρήτου, οι ίδιοι νόμοι ισχύουν,
άλλωστε, και στις ΗΠΑ, όμως αναζητούμε τρόπους με βάση πάντα τον νόμο,
για να ξεπεραστούν τα προβλήματα» λέει, προσθέτοντας: «Κάπου εκεί έξω
βρίσκεται η αδελφή μου. Εύχομαι και ελπίζω μια ημέρα να συναντηθούμε
και να την πάρω στην αγκαλιά μου».
Στο
πλευρό της ο σύζυγός της
Σε αυτήν την αναζήτηση, η Γιάννα Λάππα δεν είναι μόνη της, αλλά με τον
επί σειρά ετών σύζυγό της Ντέιβιντ Σουλκόσκι, συνταξιούχο οδοντίατρο.
Και οι δύο έχουν παιδιά από προηγούμενους γάμους. Ο Σουλκόσκι είναι
απόγονος Πολωνών μεταναστών και δεν αρνήθηκε να βοηθήσει τη σύζυγό του
στην αναζήτηση της αδερφής της με τη βοήθεια των συγγενών τους στην
Ελλάδα. Η ξαδέρφη της Έλενα Κουτσοπούλου, συγκινημένη, θαυμάζει τα
τεράστια ψυχικά αποθέματα και τη δύναμή της.
Η Γιάννα Λάππα, 68 ετών σήμερα, και ο σύζυγός της ετοιμάζονται να
επιστρέψουν στην Αμερική. Όμως η αναζήτηση της αδερφής της συνεχίζεται
και η ίδια ελπίζει να τη βρει. Πάντως, η κυρία Λάππα δηλώνει ότι
παρότι μεγάλωσε στις ΗΠΑ, η καρδιά της ανήκει εδώ. «Νιώθω καθημερινά
τη σύνδεση με την πατρίδα μου. Γνώρισα τα ξαδέρφια μου, που δεν ήξερα
ότι είχα. Τώρα νιώθω ότι έχω μια οικογένεια. Τώρα νιώθω μεγαλύτερη
αγάπη από ό,τι σε όλη την παιδικότητά μου».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
