 |
|
|  Παρασκευή 8/12
ΜΟΛΟΣΣΙΑ
Το μικροσκοπικό «έθνος» με μόλις 38 ανθρώπους, όπου μπορεί να
φυλακιστείς αν εχεις...κρεμμύδια και σπανάκι!!!
NYP,Sun,newsbeast.gr
Υπάρχει ένα μικροέθνος στη Νεβάδα με πληθυσμό μόλις 38 ανθρώπων, το
οποίο είναι ανοιχτό στους τουρίστες, αρκεί να μην φέρουν μαζί τους
κρεμμύδια και σπανάκι, αλλιώς μπορεί να βρεθούν πίσω από τα κάγκελα. Η
Δημοκρατία της Μολοσσίας ιδρύθηκε το 1977 ως Μεγάλη Δημοκρατία του
Goldstein πριν αποκτήσει το σημερινό της όνομα, όπως εξήγησε ο ηγέτης
του μικροσκοπικού έθνους.
«Το Molossia είναι στην πραγματικότητα μια παραλλαγή της χαβανέζικης
λέξης “maluhia”, που σημαίνει αρμονία και ειρήνη», δήλωσε ο πρόεδρος
Kevin Baugh στη βρετανική εφημερίδα «The Sun».
Το μικρό έθνος – το οποίο δεν αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ – έχει
λιγότερους από 40 πολίτες, οι περισσότεροι από τους οποίους, όμως, δεν
ζουν σε αυτό.
Ο Baugh δήλωσε ότι υπάρχουν μόνο τρεις άνθρωποι και τρία σκυλιά, που
ζουν στη γη του έθνους που βρίσκεται στο Ντέιτον της Νεβάδας. Η
σύζυγός του, η πρώτη κυρία, και η 20χρονη κόρη του, η οποία είναι
επικεφαλής της αστυνομίας, ζουν εκεί μαζί του.
Η κόρη του, η οποία δεν κατονομάστηκε, έχει ταξιδέψει για λογαριασμό
της Μολοσσίας, προκειμένου να έρθει σε επαφή με άλλες μικροεθνότητες
στον Καναδά, το Μεξικό και την Ευρώπη, σύμφωνα με τη «Sun».
Επιπλέον, όσο… περίεργο κι αν φαίνεται, το έθνος που ξεπετάχτηκε κοντά
στα σύνορα Νεβάδας – Καλιφόρνιας έχει και μερικούς ιδιόρρυθμους
κανόνες: Οι πολίτες και οι επισκέπτες του απαγορεύεται να φέρνουν στη
χώρα κρεμμύδια, σπανάκι, γατόψαρα και… θαλάσσιους ελέφαντες.
«Τα κρεμμύδια δεν επιτρέπονται, επειδή απλά δεν μου αρέσουν τα
κρεμμύδια και είμαι ο δικτάτορας, οπότε μπορώ να λέω τέτοια πράγματα»,
δήλωσε ο Baugh στη βρετανική ιστοσελίδα. «Όταν παραβιάζεις τους
κανόνες και φέρνεις γατόψαρα στη χώρα μας, πας φυλακή. Απλώς μας
αρέσει να κάνουμε πράγματα που είναι διαφορετικά, που είναι μοναδικά
και εκκεντρικά».
Έχουν αναγκαστεί να φυλακίσουν μόνο μερικούς ανθρώπους, αλλά το ακραίο
αυτό μέτρο κυρίως για να «φυλακίσουν για λίγο εκείνους τους τουρίστες,
που φέρνουν λαθραία προϊόντα στη Μολοσσία», δήλωσε ο Baugh στη New
York Post την Τετάρτη. «Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι
είναι ενθουσιασμένοι, που μπαίνουν στη φυλακή σε μια τριτοκοσμική
χώρα!», είπε σε ένα email προς την «Post».
Ολόκληρο το έθνος δημιουργήθηκε από το «μηδέν» σε μια έρημη περιοχή,
κάτι που ο Baugh λέει ότι τον έκανε υπερήφανο. «Είμαι πολύ περήφανος
για αυτό που δημιούργησα», είπε. «Δεν υπήρχε τίποτα εκεί πριν
μετακομίσουμε και την ανακηρύξουμε χώρα μας. Ήταν απλώς μια έρημος».
Παρά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεται ως χώρα, οι επισκέπτες της
Μολοσσίας μπορούν να σφραγίσουν τα διαβατήριά τους. Και προσπαθούν να
γίνουν ένα πραγματικό κυρίαρχο έθνος, σύμφωνα με τις δηλώσεις του
Baugh. «Παρόλο που δεν είμαστε ακόμη αναγνωρισμένοι από άλλα
καθιερωμένα έθνη, εργαζόμαστε γι’ αυτό!».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
