 |
|
|  Παρασκευή 15/12
Εξι φανέλες, που φόρεσε ο Λιονέλ Μέσι στο Μουντιάλ τού 2022, πωλήθηκαν σε δημοπρασία 7,8 εκατομμύρια δολάρια
newsbeast.gr
Ενα σετ από έξι φανέλες, που φορούσε ο Λιονέλ Μέσι κατά την επική νίκη της εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στο Κατάρ, συμπεριλαμβανομένης αυτής από τη νίκη επί της Γαλλίας στον τελικό, πουλήθηκε για 7,8 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία από τον Οίκο Sotheby’s.
Η τιμή πώλησης, η οποία περιλαμβάνει αμοιβές και προμήθειες (σ.σ. η τελική προσφορά ήταν 6,5 εκατομμύρια), σύμφωνα με την εταιρεία, είναι «μία από τις υψηλότερες για αθλητικά συλλεκτικά είδη», γεγονός που αποτυπώνει τον ενθουσιασμό των πλούσιων συλλεκτών για αυτά τα αντικείμενα.
Ποιος διέθεσε ένα τέτοιο ποσό για να αποκτήσει τη μοναδική παρτίδα από φανέλες, «που συνδέεται με την κορύφωση της καριέρας του πιο διακεκριμένου ποδοσφαιριστή στην Ιστορία», όπως τις περιέγραψε ο ειδικός των αθλημάτων των Sotheby’s, Μπραμ Γουόκτερ; Ως συνήθως, η εταιρεία δεν αποκάλυψε πληροφορίες για τον πλειοδότη.
Το ρεκόρ για την πιο ακριβή φανέλα στην Ιστορία, που πουλήθηκε σε δημοπρασία, εξακολουθεί να… ανήκει σε μια φανέλα του θρύλου του αμερικανικού μπάσκετ Μάικλ Τζόρνταν, την οποία φορούσε στον τελικό του τελευταίου του τίτλου στο ΝΒΑ με τους Σικάγο Μπουλς το 1998 (10,1 εκατομμύρια δολάρια τον Σεπτέμβριο του 2022). Ακολουθεί σε κόστος η φανέλα που φορούσε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στον αξιομνημόνευτο προημιτελικό με την Αγγλία, όταν η Αργεντινή νίκησε με 2-1 χάρη στο «χέρι του Θεού» και σ’ ένα από τα εκπληκτικότερα γκολ όλων των εποχών στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 (9,3 εκατομμύρια τον Μάιο του 2022).
Τις φανέλες με τις περίφημες γαλανόλευκες ρίγες φορούσε ο Μέσι στα πρώτα ημίχρονα των αγώνων του ομίλου με τη Σαουδική Αραβία και το Μεξικό, στη συνέχεια με την Αυστραλία και στα προημιτελικά με την Ολλανδία, για ν’ ακολουθήσουν η Κροατία και ο ιστορικός τελικός με τη Γαλλία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
