 |
|
|  Τρίτη 2/1
Πέθανε σε ηλικία 111 χρονών, ο γηραιότερος άνθρωπος στην Ιταλία
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ο γηραιότερος άνδρας της Ιταλίας, ο οποίος απέδιδε τη μακροζωία του στα «ελαφριά γεύματα και το ελάχιστο άγχος», πέθανε σε ηλικία 111 ετών.
Ο Τρίπολι Τζιανίνι, με το παρατσούκλι «Tripolino», πέθανε στο σπίτι του κοντά στο Λιβόρνο της Τοσκάνης, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ήταν ο δεύτερος γηραιότερος άνθρωπος στην Ευρώπη, μετά τον Γάλλο Αντρέ Λουντβίχ, ο οποίος είναι 75 ημέρες μεγαλύτερος.
Ο Τζιανίνι γεννήθηκε το 1912 και έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους και δύο πανδημίες. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τα 111α γενέθλιά του τον περασμένο Αύγουστο, είπε ότι τα μυστικά της μακροζωίας του ήταν τα ελαφριά γεύματα -που συνοδεύονταν πάντα με κρασί-, το να μην έχει άγχος, να μην καπνίζει και να αντιμετωπίζει κάθε μέρα ως δώρο.
Ο γιος του έγραψε στο Facebook: «Πίστευε ότι ήταν αθάνατος ... αντ' αυτού, στις 9.30 π.μ., την ημέρα του San Silvestro (παραμονή Πρωτοχρονιάς), ο πατέρας μου πέθανε. Ήταν 111 ετών και 133 ημερών - ρεκόρ! Θα συντροφεύει τη γυναίκα του, τη μητέρα μου, που τον περίμενε για πάνω από 40 χρόνια».
Ο Τζιανίνι ήταν μεταξύ του αυξανόμενου αριθμού των εκατοντάχρονων της Ιταλίας. Σύμφωνα με στοιχεία της Istat, της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας, το 2023 υπήρχαν 22.000 άτομα ηλικίας άνω των 100 ετών - ο υψηλότερος αριθμός που έχει καταγραφεί. Η συντριπτική πλειονότητα των Ιταλών πάνω από τα 100 είναι γυναίκες.
Το ιταλικό νησί της Σαρδηνίας έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πέντε περιοχές στον κόσμο που έχουν υψηλή συγκέντρωση εκατοντάχρονων, ενώ η ιταλική πόλη με τους περισσότερους ανθρώπους άνω των 100 ετών είναι η Γένοβα στη Λιγουρία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
