 |
|
|  Σάββατο 16/3
Εγκαταλελειμμένα σοβιετικά καταφύγια και δηλητηριώδεις λίμνες
Το πιο ραδιενεργό μέρος στη Γη δεν είναι το Τσερνόμπιλ!
gazzetta.gr
Το Κουρτσάτοφ στο ανατολικό Καζακστάν ήταν μια πόλη που χρησιμοποιούταν από σοβιετικούς επιστήμονες για τη δοκιμή εκατοντάδων πυρηνικών βoμβών και βoμβών υδρογόνου, με αποτέλεσμα τη μόλυνση μιας έκτασης άνω των 18.300 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Κρυμμένη στα λευκά βουνά του Καζακστάν βρίσκεται μια επίγεια πυρηνική κόλαση. Είναι μια άκρως επικίνδυνη περιοχή γεμάτη κρατήρες, εγκαταλελειμμένα καταφύγια και «ατομικές» λίμνες.
Πιο συγκεκριμένα, το Κουρτσάτοφ θεωρείται σήμερα το πιο «πυρηνικό» μέρος στον πλανήτη, αφού εκεί έπεσαν περισσότερες από 400 πυρηνικές βόμβες. Ωστόσο, αυτό δεν το ήξερε σχεδόν κανείς, καθώς όλη η περιοχή διαγράφηκε τελείως από τους σοβιετικούς χάρτες.
Η πόλη πήρε το όνομά της από τον διακεκριμένο επιστήμονα Ιγκόρ Κουρτσάτοφ, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το σοβιετικό ατομικό πρόγραμμα. Στην περιοχή δημιούργησαν, δοκίμασαν και πυροδότησαν 456 από τις πυρηνικές βόμβες και τις βόμβες υδρογόνου τους. Και οι ανυποψίαστοι κάτοικοί της ευρύτερης περιοχής θα έπρεπε αργότερα να υποστούν τις συνέπειες των πειραμάτων για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, αναφέρθηκε ότι μια μόνο έκρηξη στην περιοχή προκάλεσε τέσσερις φορές περισσότερες περιπτώσεις σοβαρής δηλητηρίασης από ραδιενέργεια από ό,τι η καταστροφή του Τσερνομπίλ.
Η χειρότερη έκρηξη έλαβε χώρα στις 15 Ιανουαρίου 1965, όταν η ΕΣΣΔ δοκίμασε μια βόμβα υδρογόνου 11 φορές ισχυρότερη από τη βόμβα της Χιροσίμα που έριξαν οι ΗΠΑ στην Ιαπωνία το 1945.
Όταν το πυρηνικό πρόγραμμα λειτούργησε από το 1949 έως το 1989, πιστεύεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι κατοικούσαν στην απομακρυσμένη κοινότητα και γύρω από αυτήν.
Σήμερα, όμως, έχουν απομείνει μόνο μερικές χιλιάδες άνθρωποι, ενώ πολλές από τις δομές έχουν πλέον ερημώσει και εγκαταλειφθεί.
Γιγάντιοι κρατήρες και εγκαταλελειμμένα καταφύγια αποτελούν ένα τρομοκρατικό σκηνικό βγαλμένο από μία άλλη εποχή.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
