 |
|
|  Κυριακή 24/3
Πρώην παίκτης τής Ρεάλ, Τσέλσι και... Λάρισας ζητά διαζύγιο γιατί τα παιδιά ...δεν είναι δικά του!
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Τα τελευταία του ποδοσφαιρικά ένσημα τα κόλλησε στην πατρίδα μας για λογιαριασμό τής Λάρισας, η οποία τον έφερε το καλοκαίρι του 2010 στην Ελλάδα.
Μια τεράστια μεταγραφή, η οποία μπορεί να μην απέδωσε τ' αναμενόμενα καθώς ο Γκέρεμι Νιτζάπ έφυγε μετά από 6 μήνες, αλλά στα 32 του χρόνια είχε προλάβει να αγωνιστεί μεταξύ άλλων με τις φανέλες των Ρεάλ, Τσέλσι, Νιούκαστλ Μίντλεσμπρο και φυσικά με τις εθνικές ομάδες του Καμερούν (χρυσός Ολυμπιονίκης το 2000 στο Σίδνεϊ).
Το «δηλητηριώδες βέλος» όπως ήταν το παρατσούκλι του που τον ακολουθούσε από τα νιάτα του, το 2012 παντρεύτηκε τη Τουκάμ Φοτσό, κόρη του δισεκατομμυριούχου Βίκτορ Φότσο, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή το 2020.
Μόνο που όπως αποδείχθηκε πριν από λίγες ημέρες με τον πλέον οδυνηρό τρόπο στο συγκεκριμένο γάμο ήταν όλα ψέμματα!
Το πρώτο σοκ ήρθε απ' αυτή καθ' αυτήν την είδηση ότι ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής κατέθεσε αίτηση διαζυγίου.
Γρήγορα όμως αυτό πέρασε σε δεύτερη μοίρα καθώς όταν είδαν το φως της δημοσιότητας οι λόγοι για τους οποίους ζητά να χωρίσει από τη σύζυγο του όλοι έμειναν με το στόμα ανοικτό.
«Μπορεί τις πρώτες ημέρες του γάμου μας η σύζυγος μου να ήταν γεμάτη καλοσύνη και αγάπη, ωστόσο από την πρώτη στιγμή μου έλεγε ψέμματα για τα πάντα με αποκορύφωμα το ότι μου παρουσίασε τα δίδυμα παιδιά που γεννήθηκαν στις 5 Ιουνίου 2008 ως δικά μου...», αναφέρει μεταξύ άλλων στην αίτηση του ο Γκέρεμι και συνεχίζει:
«Μετά από δική μου επιμονή διενεργήσαμε τεστ dna το οποίο επιβεβαίωσε ότι τα παιδιά ήταν του πρώην συντρόφου της συζύγου μου με τον οποίο είχε ήδη αποκτήσει νωρίτερα μια κόρη και προφανώς συνέχισε να διατηρεί σχέση! Παρόλα αυτά κι ενώ μεγάλωσα τα παιδιά σαν πραγματικός πατέρας με έπεισε να τους επιτρέπω να βλέπουν τακτικά τον νόμιμο και βιολογικό τους πατέρα»...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
