 |
|
|  Τετάρτη 10/4
ΥΠΕΡΑΙΩΝOΒΙΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ...124 ΕΤΩΝ!!
Ειναι απο το Περού και διεκδικεί τον τίτλο τού γηραιότερου ανθρώπου στον κόσμο
Reuters,zougla.gr
Στις περουβιανές Άνδεις κρύβεται το μυστικό της μακροζωίας; Αυτό ισχυρίζονται οι αρχές του Περού, οι οποίες φιλοδοξούν να αποδείξουν ότι ο Μαρσελίνο Αμπάδ Τολεντίνο γιόρτασε τα 124α γενέθλιά του στις 5 Απριλίου και ως εκ τούτου πρέπει να αναγνωριστεί ως ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Μαρσελίνο Αμπάδ Τολεντίνο θα ανακηρυχθεί επίσης ο γηραιότερος άνθρωπος που έζησε ποτέ και του οποίου η ηλικία επαληθεύτηκε από ανεξάρτητους φορείς.
Στην ηρεμία της υπαίθρου, στην επαρχία Χουανούκο του Περού, «ο Μαρσελίνο Αμπάδ Τολεντίνο ή “Μασίκο” απέκτησε έναν υγιεινό τρόπο ζωής και βρήκε εσωτερική γαλήνη, κάτι που αντικατοπτρίζεται στην καλή υγεία και στη φιλική συμπεριφορά του», αναφέρει ανακοίνωση των περουβιανών αρχών που εξήγησαν ότι βοηθούν τον Αμπάδ στην υποβολή αίτησης προς την επιτροπή των Ρεκόρ Γκίνες για επιβεβαίωση των στοιχείων του.
Εκπρόσωπος της επιτροπής δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters ότι κατατίθενται συχνά αιτήσεις από υπερηλίκους που διεκδικούν τον τίτλο του γηραιότερου ανθρώπου στον κόσμο. Η επαλήθευση είναι συνήθως μια χρονοβόρα διαδικασία που συνεπάγεται έλεγχο εγγράφων και άλλων αποδεικτικών στοιχείων ώστε οποιοδήποτε ρεκόρ να είναι «πέραν πάσης αμφιβολίας».
Στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ένας Βρετανός, 111 ετών, κατέχει τον τίτλο του γηραιότερου άνδρα στον κόσμο, μετά τον πρόσφατο θάνατο ενός 114χρονου από την Βενεζουέλα. Τον τίτλο της γηραιότερης έχει μια γυναίκα 117 ετών. Ο γηραιότερος άνθρωπος που έζησε ποτέ – σύμφωνα με το βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες – ήταν μια Γαλλίδα, η Ζαν Καλμάν, που απεβίωσε το 1997 σε ηλικία 122 ετών και 164 ημερών.
Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας του Μαρσελίνο Αμπάδ Τολεντίνο; Σύμφωνα με την παρουσίαση της υποψηφιότητάς του για το βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, συνήθιζε να μασάει φύλλα κόκας – αγαπημένη συνήθεια των αυτοχθόνων των Άνδεων – ενώ η διατροφή του ήταν πλούσια σε φρούτα και αρνίσιο κρέας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
