 |
|
|  Κυριακή 14/4
...ήταν 62 χρονών
Πέθαναν τα γηραιότερα σιαμαία δίδυμα τού κόσμου
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Τα γηραιότερα σιαμαία δίδυμα στον κόσμο, η Lori και ο George Schappell, έφυγαν από τη ζωή σε ηλικία 62 ετών. Η Lori και ο τρανσέξουαλ δίδυμός της George απεβίωσαν σε νοσοκομείο της Πενσυλβάνια χωρίς να έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά τα αίτια θανάτου τους.
Τα αδέλφια, τα οποία είχαν μερικώς συγχωνευμένα κρανία και μοιράζονταν το 30% του εγκεφάλου τους, αψήφησαν τους γιατρούς που έλεγαν ότι δεν θα ζούσαν πέρα από την ηλικία των 30 ετών.
Τα δίδυμα είχαν ήδη γίνει πρωτοσέλιδα όταν ο George, πρώην Dori, είχε δηλώσει ότι είναι τρανσέξουαλ. Η Lori ήταν υγιής, αλλά ο George, που είχε δισχιδή ράχη, ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, το οποίο έσπρωχνε η δίδυμη αδελφή του.
Εκείνος είχε διαγράψει μια επιτυχημένη καριέρα ως τραγουδιστής κάντρι, αλλά η Lori είχε άλλα ενδιαφέροντα, καθώς ήταν επαγγελματίας παίκτρια μπόουλινγκ που κέρδιζε τρόπαια.
Εργάστηκε επίσης σε πλυντήριο νοσοκομείου για αρκετά χρόνια κατά τη δεκαετία του '90, οργανώνοντας το πρόγραμμά της γύρω από τις συναυλίες του Τζορτζ, οι οποίες τους έκαναν τον γύρο του κόσμου σε χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία, σύμφωνα με τα παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες.
Τα σιαμαία έγιναν οι πρώτοι δίδυμοι του ίδιου φύλου που ταυτοποιήθηκαν ως διαφορετικού φύλου, όταν ο George, του οποίου το αρχικό όνομα ήταν Dori, έκανε το 2007 το coming out του ως τρανσέξουαλ άνδρας. Τότε ήταν που άλλαξε το όνομά του από Reba σε George.
Τα δίδυμα ζούσαν ανεξάρτητα σε ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων στην Πενσυλβάνια, όπου ασκούσαν εναλλάξ τα ξεχωριστά τους χόμπι. Έκαναν ξεχωριστά μπάνιο χρησιμοποιώντας την κουρτίνα του ντους ως εμπόδιο, καθώς ο ένας στεκόταν έξω από το μπάνιο. Το ζευγάρι εμφανίστηκε σε πολυάριθμες εκπομπές, όπως το Jerry Springer, το Maury Povich Show και το Howard Stern Radio Show.
Στο παρελθόν, όταν ρωτήθηκαν αν ο θάνατος του ενός θα σήμαινε αναγκαστικά και τον θάνατο του άλλου, η Lori είχε πει τότε: «Όχι, δεν θα σήμαινε. Αυτή είναι μια άλλη παρανόηση».
Ο George, τότε Reba, είχε πει στο ντοκιμαντέρ του 1997: «Αν εντοπιστεί αρκετά νωρίς, θα μπορούσαμε και οι δύο να μεταφερθούμε εσπευσμένα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, να χωριστούμε γρήγορα για να σωθεί ο άλλος».
Επεξηγώντας περαιτέρω για το αν είχαν ποτέ επιθυμήσει να χωριστούν, είπε όχι: «Θα χωρίζαμε; Απολύτως όχι. Η θεωρία μου είναι: γιατί να φτιάξουμε αυτό που δεν έχει χαλάσει;».
«Επειδή δεν μπορούμε να σηκωθούμε και να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε απομόνωση από άλλους ανθρώπους ή από τον εαυτό μας», είχε πει η Lori. «Οι άνθρωποι που είναι σιαμαίοι μπορούν να έχουν μια πολύ ιδιωτική ζωή».
Μοιράστηκε επίσης τα όνειρά της να αποκτήσει μια μέρα τη δική της οικογένεια, εξηγώντας: «Κάποια στιγμή θα ήθελα να έχω και εγώ μια οικογένεια - έναν σύζυγο και τα δικά μου παιδιά».
Ο δημοσιογράφος Antony Thomas είχε ρωτήσει τον George αν θα μοιραζόταν την οικειότητα με οποιονδήποτε μελλοντικό σύζυγο: «Θα ήταν ο κουνιάδος μου, αυτό είναι όλο. Μπορούν να κάνουν ό,τι κάνουν και εγώ θα συμπεριφερόμουν σαν να μην είμαι καν εκεί». Τα δίδυμα αψήφησαν όλες τις προβλέψεις των ιατρών που έλεγαν ότι δεν θα ζούσαν μετά τα 30 τους χρόνια. Η Lori και ο George είχαν έξι αδέλφια και αρκετά ανίψια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
