 |
|
|  Τρίτη 23/4
Yπήρξε όμηρος τής Χεζπολάχ επί 7 χρόνια στον Λίβανο
Πέθανε στο σπίτι του ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τέρι Άντερσον
CNN,BBC,protothema.gr
«Ποτέ δεν του άρεσε να τον αποκαλούν ήρωα. Ο Τέρι Άντερσον απεβίωσε χθες, σε ηλικία 76 ετών, στο σπίτι του στη λίμνη Γκρίνγουντ της Νέας Υόρκης. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος κρατούνταν όμηρος στο Λίβανο σχεδόν επί επτά χρόνια».
Στη λιτή αυτή ανακοίνωση προέβη η οικογένεια του εκλιπόντα, όπως μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία.
Ο Άντερσον ήταν ο επικεφαλής ανταποκριτής του Associated Press για τη Μέση Ανατολή όταν τον απήγαγαν ισλαμιστές αντάρτες, μέλη της Χεζμπολάχ, το 1985 κατά τη διάρκεια της κρίσης ομήρων στον Λίβανο.
Η κόρη του, Σαλόμ Άντερσον, δήλωσε στο CNN ότι ο πατέρας της είχε βρει τη γαλήνη τα τελευταία χρόνια μετά την σκληρή δοκιμασία που πέρασε.
«Ποτέ δεν του άρεσε να τον αποκαλούν ήρωα, αλλά όλοι επέμειναν να τον αποκαλούν», είπε χαρακτηριστικά. Η ίδια πρόσθεσε ότι ο πατέρας της εμφάνισε επιπλοκές ύστερα από εγχείρηση καρδιάς στην οποία είχε υποβληθεί πρόσφατα.
Το περιστατικό που άλλαξε άρδην την κοσμοθεωρία του Αμερικανού δημοσιογράφου σημειώθηκε τον Μάρτιο του 1985.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος κάλυπτε ήδη επί τρία χρόνια τον εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο για λογαριασμό του Associated Press, όταν ένοπλοι τον άρπαξαν σε δρόμο στη Βηρυτό, τον πέταξαν στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου και τον μετέφεραν σε άγνωστη τοποθεσία.
Εν συνεχεία, οι απαγωγείς τον μετέφεραν ξανά σε διαφορετικά κελιά στο έδαφος του Λιβάνου, φορώντας του αλυσίδες στα χέρια ενώ του είχαν δεμένα τα μάτια για να μην μπορεί να τους δει.
Ο «Γολγοθάς» του τελείωσε τον Δεκέμβριο του 1991, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Αυτό που τον κράτησε ζωντανό όλα τα χρόνια της ομηρείας του, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει στο παρελθόν, ήταν οι σύντροφοί του.
«Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω και άλλους ανθρώπους μαζί μου το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Η πίστη μου, το πείσμα μου, υποθέτω, έπαιξαν ρόλο. Και κάνεις απλά αυτό που πρέπει να κάνεις. Ξυπνάς κάθε μέρα και μαζεύεις την ενέργεια από κάπου, ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν την έχεις, κι έτσι περνάει η μέρα. Και το ίδιο κάνεις μέρα με τη μέρα».
Οι απαγωγείς του Τέρι Άντερσον ήταν μέλη ομάδας σιιτών Μουσουλμάνων της Χεζμπολάχ που υποστηριζόταν από το Ιράν, όπως μεταδίδει το BBC.
Απήγαγαν τον δημοσιογράφο ως αντίποινα για τη χρήση αμερικανικών όπλων και τη βοήθεια του Ισραήλ στα χτυπήματα του 1982–1983 εναντίον Μουσουλμάνων στον Λίβανο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
