 |
|
|  Παρασκευή 31/5
Κιθάρα τού Τζον Λένον ,που βρέθηκε μετά από 50 χρόνια,πουλήθηκε για 2,9 εκατ.δολάρια
Guardian,protothema.gr
Kιθάρα τού Τζον Λένον που είχε χαθεί για σχεδόν 50 χρόνια, πωλήθηκε στην τιμή των 2,9 εκατομμυρίων δολαρίων και έγινε η πιο ακριβή κιθάρα των Beatles που βγήκε σε δημοπρασία.
Η 12χορδη Framus Hootenanny του θρυλικού τραγουδιστή που χρησιμοποιήθηκε στην ηχογράφηση του άλμπουμ αλλά και της συνοδευτικής ταινίας «Help!» των Beatles το 1965, ήταν χαμένη για περισσότερα από 50 χρόνια, όπως αναφέρει ο Guardian.
Ο Λένον τη χάρισε στον Σκοτσέζο τραγουδοποιό Γκόρντον Ουάλερ (Gordon Waller) των Peter and Gordon, ο οποίος με την σειρά του την έδωσε σε έναν από τους μάνατζερ του συγκροτήματος.
Μετά από αρκετές δεκαετίες οι νέοι ιδιοκτήτες ενός σπιτιού στην εξοχή το ανακάλυψαν στην σοφίτα κατά την διάρκεια της μετακόμισής τους και το έθεσαν σε δημοπρασία με αρχική εκτίμηση μεταξύ 485.000 και 647.000 λιρών.
Η κιθάρα αγοράστηκε με τηλεφωνική προσφορά στο Hard Rock Cafe της Νέας Υόρκης σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών Julien's Auctions.
«Είμαστε ενθουσιασμένοι που έχουμε την τιμή να πετύχουμε ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ με την πώληση της χαμένης κιθάρας Hootenanny του Τζον Λένον. Αυτή η κιθάρα δεν είναι μόνο ένα κομμάτι της μουσικής ιστορίας αλλά και ένα σύμβολο της διαχρονικής κληρονομιάς του» δήλωσε ο Ντέιβιντ Γκούντμαν (David Goodman) διευθύνων σύμβουλος του οίκου.
Οι νότες της κιθάρας, οι οποίες κατασκευάστηκαν από την εταιρεία Framus στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ακούστηκαν στην ταινία «Help!» όταν το κορυφαίο συγκρότημα ερμήνευε το «You've Got to Hide Your Love Away». Χρησιμοποιήθηκε επίσης κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων των τραγουδιών «Help!», «It's Only Love», «I've Just Seen a Face», «Girl», καθώς του «Norwegian Wood» δια χειρός Τζορτζ Χάρισον (George Harrison).
Ο συνιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής του οίκου, Ντάρρεν Ζυλιέν δήλωσε ότι όταν είχε ταξιδέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ελέγξει την ταυτότητα του πολύτιμου αντικειμένου διέσωσε την θήκη του η οποία είχε πεταχτεί σε έναν κάδο απορριμμάτων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
