 |
|
|  Δευτέρα 1/7
ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΖΩΗ-ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Παντρεμένο ζευγάρι προχώρησε σε διπλή ευθανασία,στην Ολλανδία,μετά απο 50 χρόνια κοινής ζωής!
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ο Jan και η Els ήταν παντρεμένοι για σχεδόν πέντε δεκαετίες. Και τελικά πέθαναν μαζί, αφού τους χορηγήθηκε θανατηφόρο φάρμακο από δύο γιατρούς. Στην Ολλανδία, η διαδικασία αυτή είναι γνωστή ως διπλή ευθανασία. Είναι νόμιμη και σπάνια - αλλά κάθε χρόνο όλο και περισσότερα ολλανδικά ζευγάρια επιλέγουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο.
Τρεις ημέρες πριν αφήσουν οικειοθελώς την τελευταία τους πνοή, το τροχόσπιτό τους βρέθηκε σε μια ηλιόλουστη μαρίνα στο Φρίσλαντ, στο βορρά τής Ολλανδίας. Ήταν ένα ζευγάρι που λάτρευε τα ταξίδια και τις μετακινήσεις και είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος τού έγγαμου βίου του σε αυτοκινούμενο τροχόσπιτο ή σε σκάφη.
«Προσπαθήσαμε μερικές φορές να ζήσουμε σε ένα σπίτι», συνήθιζε να λέει αστειευεόμενος ο Jan, «αλλά αυτό δεν έμοιαζε να λειτουργεί».
Είναι 70 ετών και κάθεται στο περιστρεφόμενο κάθισμα οδήγησης τού βαν, με το ένα πόδι λυγισμένο, η μόνη στάση που τον ανακουφίζει από τους συνεχείς πόνους στην πλάτη του. Η σύζυγός του, η Els, είναι 71 ετών και πάσχει από άνοια. Δυσκολεύεται να διατυπώσει τις προτάσεις της.
«Αυτό είναι πολύ καλό», λέει, σηκώνεται εύκολα και δείχνει το σώμα της. «Αλλά αυτό είναι τρομερό», λέει, δείχνοντας τον σύζυγό της.
Η Jan και η Els γνωρίστηκαν στο νηπιαγωγείο και από τότε ήταν αχώριστοι. Όταν ήταν νέος, ο Jan έπαιζε χόκεϊ στην εθνική ομάδα νέων της Ολλανδίας και στη συνέχεια έγινε προπονητής. Η Els ήταν δασκάλα. Αλλά ήταν η κοινή τους αγάπη για το νερό, τα σκάφη και την ιστιοπλοΐα που καθόρισε τα κοινά τους χρόνια και τους έκανε αχώριστους.
Ως νεαρό ζευγάρι ζούσε σε ένα οικιστικό σκάφος. Αργότερα αγόρασαν ένα φορτηγό πλοίο και έφτιαξαν μια επιχείρηση μεταφοράς εμπορευμάτων στις Κάτω Χώρες.
Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο. Μέχρι το 1999, η επιχείρηση εσωτερικών εμπορευματικών μεταφορών είχε γίνει πολύ ανταγωνιστική. Ο Jan αντιμετώπιζε σοβαρούς πόνους στην πλάτη από τη βαριά εργασία που έκανε για περισσότερο από μια δεκαετία. Αυτός και η Els μετακόμισαν στη στεριά, αλλά μετά από λίγα χρόνια ζούσαν και πάλι σε ένα σκάφος. Όταν πλέον δεν μπορούσαν να ζουν στο σκάφος αγόρασαν ένα ευρύχωρο τροχόσπιτο.
Ο Jan υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στην πλάτη του το 2003, αλλά η κατάστασή του δεν βελτιώθηκε. Είχε σταματήσει μια βαριά αγωγή με παυσίπονα και δεν μπορούσε πλέον να εργαστεί, αλλά η Els εξακολουθούσε να διδάσκει. Μερικές φορές μιλούσαν για ευθανασία - ο Jan είχε πει στην οικογένειά του ότι δεν ήθελε να ζει με τόσο αφόρητους πόνους. Περίπου εκείνη την εποχή το ζευγάρι έγινε μέλος της NVVE - της οργάνωσης «δικαίωμα στο θάνατο» των Κάτω Χωρών. «Αν παίρνεις πολλά φάρμακα, ζεις σαν ζόμπι», έλεγε ο Jan. «Έτσι, με τον πόνο που έχω και την ασθένεια της Els, νομίζω ότι πρέπει να το σταματήσουμε αυτό».Και το σταμάτησαν...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
