 |
|
|  Σάββατο 6/7
ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΣΚΛΑΒΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΥΠΕΞ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ
O Ντέιβιντ Λάμι ,με καταγωγή απο την Γουιάνα,ειναι φίλος τού Μπαράκ Ομπάμα
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση τών Εργατικών τού Κιρ Στάρμερ, ο Ντέιβιντ Λάμι, είναι ένας δικηγόρος, απόγονος σκλάβων και φίλος, μεταξύ άλλων, τού πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.
Γνωστός για την ευθύτητά του, ο 51χρονος Λάμι έχει ήδη δηλώσει ότι η ιστορία των προγόνων του, οι οποίοι ήταν σκλάβοι, μέχρι και τον 19ο αιώνα, στη Γουιάνα, σε φυτείες ζαχαροκάλαμου, θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο θα ασκήσει τα καθήκοντά του. «Θα αντιμετωπίσω με απίστευτη σοβαρότητα την ευθύνη ότι θα είμαι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών, απόγονος τού δουλεμπορίου», δήλωσε.
Ο Ντέιβιντ Λάμι ήταν ο αρμόδιος του Εργατικού Κόμματος για τα διεθνή θέματα εδώ και δύο χρόνια και έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 40 επισκέψεις στο εξωτερικό, προωθώντας το δικό του όραμα για τη βρετανική διπλωματία, σύμφωνα με ένα δόγμα που αποκαλεί «προοδευτικό ρεαλισμό».
Ο Ντέβιντ Λάμι γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1972 από γονείς που μετανάστευσαν από τη Γουϊάνα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από τη φυγή του πατέρα του, με αποτέλεσμα η μητέρα του να μεγαλώσει μόνη τα πέντε παιδιά της.
«Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ανέκαθεν αισθανόμουν ένα κενό στη ζωή μου και δεν είμαι ο μόνος», έγραψε στην εφημερίδα Guardian το 2013, σε μια σειρά άρθρων για τη σημασία που έχει ο πατέρας στη ζωή των παιδιών.
Μεγάλωσε στο Τότεναμ, στο βόρειο Λονδίνο και εκλέγεται βουλευτής από το 2000. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ήταν ο πρώτος μαύρος Βρετανός που σπούδασε στη νομική σχολή του Χάρβαρντ και συνδέθηκε φιλικά με τον Μπαράκ Ομπάμα, σε μια εκδήλωση μαύρων πρώην σπουδαστών. Η σύζυγός του, η καλλιτέχνιδα Νίκολα Γκριν, κατέγραψε την εκστρατεία του Ομπάμα το 2018, σε μια σειρά πορτρέτων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
