 |
|
|  Σάββατο 6/7
...ποιά είναι τα μυστικά τής μακροζωίας της
Γιαγιά 104 ετών συνεχίζει να ψαρεύει καθημερινά αστακούς
marie claire
Η 104χρονη Virginia Oliver από το Μέιν των ΗΠΑ ψαρεύει αστακούς εδώ
και περίπου έναν αιώνα. Αυτή η ιδιότητά της την έχει κάνει διάσημη με
το όνομα «Lobster Lady».
Παρά την ηλικία της, είναι έτοιμη να συνεχίσει αυτή την ενασχόληση,
μιας και ανανέωσε την εμπορική της άδεια αστακού για τη φετινή σεζόν,
η οποία συνήθως διαρκεί από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο: «Δεν
πρόκειται να αποσυρθώ, θα το κάνω αυτό μέχρι να πεθάνω. Μου αρέσει να
βρίσκομαι έξω στο νερό και να είμαι το αφεντικό του εαυτού μου»
αναφέρει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της.
Αυτοί είναι και μερικοί από τους λόγους που έχει καταφέρει να πατήσει
τα 100. Γεννημένη στις 6 Ιουνίου 1920, η Virginia Oliver έγινε διάσημη
σε αυτή την ηλικία ορόσημο, όταν ηταν η πρωταγωνίστρια ενός
ντοκιμαντέρ με τίτλο «Conversations with The Lobster Lady» (Συνομιλίες
με την κυρία των αστακών).
Εργάζεται με τον 81χρονο γιο της Μάξγουελ στο σκάφος «Virginia», το
οποίο πήρε το όνομά της, καθώς ρίχνουν αστακοπαγίδες στις ακτές του
Ρόκλαντ, στο Μέιν. Πρόσφατα έκλεισε τα 104 της χρόνια.
Ξεκίνησε να ασχολείται με το ψάρεμα των αστακών σε ηλικία 8 ετών,
μαθαίνοντας από τον πατέρα της, και στη συνέχεια δουλεύοντας στο
πλευρό τού εκλιπόντος συζύγου της. Ήταν εξαιρετικά σπάνιο τότε για τις
γυναίκες να κάνουν αυτή τη δουλειά. Τώρα γεμίζει τις σακούλες με τα
δολώματα και μετρά τούς αστακούς πάνω στο σκάφος. Ζει με τον γιο της
και λέει ότι είναι καλά στην υγεία της.
Αν και η κληρονομικότητα δεν ήταν ακριβώς με το μέρος της – η μαμά της
πέθανε στα 50 της και ο πατέρας της στα 60- η ίδια φροντίζει να
επαναλαμβάνει συγκεκριμένες στρατηγικές που συμβάλλουν στη
μακροβιότητα.
Εξακολουθεί να κινείται: Η κυρία Oliver υποστηρίζει ότι είναι
σημαντικό να παραμένουμε δραστήριοι και αποδίδει τη μακροζωία της στο
ότι εξακολουθεί να παραμένει δραστήρια. Όταν πηγαίνει με το γιο της
για το ψάρεμα αστακών, εργάζεται τρεις ημέρες την εβδομάδα και ξυπνάει
στις 3 το πρωί για να είναι έτοιμη να βγει με τη βάρκα πριν από την
ανατολή του ήλιου: «Το πρωινό ξύπνημα είναι μια συνήθεια που διατηρώ
σε όλη μου τη ζωή» συμπληρώνει.
Παρέμεινε μακριά από καταχρήσεις: Η Lobster Lady δεν κάπνισε ποτέ, ενώ
αντίστοιχα δεν της αρέσει να πίνει αλκοόλ. Όσον αφορά τη διατροφή,
λέει ότι στα αγαπημένα της φαγητά περιλαμβάνεται φυσικά ο αστακός. Ο
αστακός θεωρείται μια υγιεινή διατροφική επιλογή, καθώς αποτελεί μια
άπαχη, χαμηλής θερμιδικής αξίας πηγή πρωτεΐνης, ενώ περιέχει μέταλλα,
όπως ψευδάργυρο, ασβέστιο, φώσφορο, σελήνιο και κάλιο, καθώς και
βιταμίνες του συμπλέγματος Β.
Ωστόσο, δεν αποφεύγει συνειδητά κανένα τρόφιμο: Της αρέσει η σοκολάτα,
η οποία μπορεί να τονώσει τη διάθεση και να ανακουφίσει από το στρες.
Άλλα αγαπημένα της φαγητά είναι τα φασόλια για βραδινό, τα σάντουιτς
με κρεμώδες φιστικοβούτυρο και τα σπιτικά ντόνατς με σοκολάτα.
Αφιερώνει χρόνο στη φύση: Οι ώρες της ημέρας που περνά στον καθαρό
αέρα και στο νερό της θάλασσας είναι μέρος της δουλειάς. Είναι όμως
μια καθημερινότητα που απολαμβάνει και παράλληλα, σύμφωνα με
διαφορετικές μελέτες, η επαφή με το φυσικό στοιχείο προσφέρει
σημαντικά πλεονεκτήματα.
Στις Γαλάζιες Ζώνες, μέρη σε όλο τον κόσμο όπου οι κάτοικοι ζουν
εξαιρετικά υγιείς και μακροχρόνιες ζωές όπως και η Ικαρία, πολλοί
άνθρωποι περνούν φυσικά χρόνο έξω – περπατώντας, κάνοντας πεζοπορία,
κηπουρική – περνώντας περισσότερο χρόνο στο φυσικό φως. Αυτό επιτρέπει
στον οργανισμό τους να παράγει επαρκή επίπεδα βιταμίνης D και
συνδέεται με λιγότερο άγχος και καλύτερο ύπνο.
Βρήκε το πάθος της: «Κάνω αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου» είχε
αναφέρει η ίδια στο ντοκιμαντέρ. Άλλωστε, είναι σύνηθες για τους
ανθρώπους να μη βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη στις Γαλάζιες Ζώνες. Πολλοί
δεν θεωρούν ότι αυτό που κάνουν είναι δουλειά, επειδή απολαμβάνουν το
επάγγελμα ή την απασχόλησή τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
