 |
|
|  Κυριακή 18/8
Δύτες εντόπισαν το ναυάγιο ενός πολεμικού πλοίου που βυθίστηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,στα ανοιχτά τής Σκωτίας
AFP,zougla.gr
Έπειτα από πολλά χρόνια ερευνών, μια ομάδα Βρετανών δυτών ανακάλυψε στα ανοιχτά της Σκωτίας το «σχεδόν ανέπαφο» κουφάρι ενός πολεμικού πλοίου που πιστεύεται ότι είναι εκείνο του HMS Hawke, το οποίο βυθίστηκε πριν από σχεδόν έναν αιώνα, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι δύτες της οργάνωσης “Lost in Waters Deep” («Χαμένοι στα βαθιά νερά») πιστεύουν ότι βρήκαν το πλοίο του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού το οποίο χτυπήθηκε από γερμανική τορπίλη τον Οκτώβριο του 1914.
Ο Πολ Ντάουνς, που μετείχε στην ομάδα και βιντεοσκόπησε το ναυάγιο που βρέθηκε στη βορειοανατολική Σκωτία, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι πρόκειται για μια «μοναδική ανακάλυψη».
«Είναι απίστευτο σε πόσο καλή κατάσταση βρίσκεται, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα ναυάγιο 110 ετών και το πλοίο είχε τόσο βίαιο τέλος», σχολίασε.
Η οργάνωση, που προσπαθεί να εντοπίσει ναυάγια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κοντά στις ακτές της Σκωτίας, αναμένει τώρα την επίσημη επιβεβαίωση του Βασιλικού Ναυτικού για την «ταυτότητα» του πλοίου.
Τουλάχιστον 500 μέλη του πληρώματος του HMS Hawke έχασαν τη ζωή τους και μόνο 70 επιβίωσαν από την επίθεση ενός γερμανικού υποβρυχίου τον Οκτώβριο του 1914, λίγους μήνες μετά την έναρξη του πολέμου. Το καταδρομικό πλοίο είχε μήκος 118 μέτρα και πλάτος 18 και είχε καθελκυστεί το 1891.
Μετά τον τορπιλισμό του, το HMS Hawke τυλίχθηκε στις φλόγες, εξερράγη και βυθίστηκε μέσα σε μόλις οκτώ λεπτά και ενώ επικρατούσε θαλασσοταραχή στη Βόρεια Θάλασσα.
Το πλοίο που βρήκαν οι δύτες βρίσκεται σε βάθος περίπου 110 μέτρων, κάτι που ενδεχομένως βοήθησε να διατηρηθεί σε τόσο καλή κατάσταση, είπε ο Πολ Ντάουνς, εξηγώντας ότι επειδή δεν ήταν κοντά στην επιφάνεια δεν το επηρέαζε η κακοκαιρία.
Μολονότι έμεινε σχεδόν 110 χρόνια στον βυθό, τα κανόνια, η γέφυρα και ορισμένα στοιχεία της εσωτερικής διακόσμησης, όπως ένα ρολόι και ένα βαρόμετρο, διακρίνονταν ευκρινώς.
«Όλα τα χάλκινα στοιχεία, όπως τα φινιστρίνια και τα ανοίγματα για τα κανόνια στη γέφυρα, λάμπουν ακόμη, προφανώς οφείλεται στην πολύ καλή κατασκευή» του πλοίου, με υλικά υψηλής ποιότητας, σε μια εποχή που η βρετανική αυτοκρατορία βρισκόταν στο απόγειό της, σημείωσε ο Ντάουνς.
Η οργάνωση προσπαθούσε επί χρόνια να εντοπίσει το πολεμικό πλοίο και μελέτησε εξονυχιστικά το ημερολόγιο του διοικητή του γερμανικού υποβρυχίου και εκείνα άλλων καταδρομικών του βρετανικού πολεμικού ναυτικού που είχαν έρθει σε επαφή με το HMS Hawke.
«Από ιστορικής άποψης, το ναυάγιο είναι πολύ σημαντικό», τόνισε ο Πολ Ντάουνς, προβλέποντας ωστόσο ότι το πλοίο δεν θα ανελκυστεί χωρίς να υποστεί ζημιές, αφού παρέμεινε για τόσες δεκαετίες στον βυθό. «Ίσως κάποια μέρα να μπορέσουμε να καταδυθούμε εκεί, αλλά χωρίς ποτέ να το αγγίξουμε», τόνισε.
Το HMS Hawke ήταν ένα από τα πρώτα βρετανικά πολεμικά πλοία που χάθηκαν στον πόλεμο, σε μια περίοδο που ο βρετανικός στόλος δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει την απειλή των γερμανικών υποβρυχίων.
Χαιρετίζοντας την ανακάλυψη, το Βασιλικό Ναυτικό ανακοίνωσε στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης ότι οι ιστορικοί του θα εξετάσουν τα «αποδεικτικά στοιχεία» που θα τους παραδώσουν οι δύτες, ώστε να «αναγνωρίσουν» και επισήμως το ναυάγιο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
