 |
|
|  Κυριακή 18/8
"ΕΦΥΓΕ" ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΙΝΔΑΛΜΑ
Πέθανε ο Αλέν Ντελόν, σε ηλικία 88 ετών
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ο Αλέν Ντελόν πέθανε, όπως ανακοίνωσαν τα παιδιά του, σύμφωνα με τη Libération, σε ηλικία 88 ετών.
Στο δελτίο Τύπου της οικογένειάς του, γράφουν: «Ο Αλέν Φαμπιέν, η Ανούκα, ο Άντονι και (ο σκύλος του) Λούμπο, με βαθιά θλίψη ανακοινώνουν τον θάνατο του πατέρα τους. Έφυγε ειρηνικά από τη ζωή στο σπίτι του στο Douchy, περιτριγυρισμένος από τα τρία του παιδιά και την οικογένειά του. Η οικογένειά του σας ζητά να σεβαστείτε την ιδιωτική του ζωή σε αυτή την εξαιρετικά οδυνηρή στιγμή του πένθους».
Ο Ντελόν αφήνει πίσω του κινηματογραφικά έργα που σημάδεψαν τα 70s, όπως το L'Eclisse (Η έκλειψη), (1962), το Leopard (Ο γατόπαρδος), (1963), το Le Samouraï (Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο), (1967) και το La Piscine (Η πισίνα), (1969), για τα οποία και έλαβε μεγάλες διακρίσεις. Παράλληλα, υπήρξε ένας από τους πιο εμβληματικούς ζεν πρεμιέ του παγκόσμιου σινεμά.
Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1935, στο Sceaux, Hauts-de-Seine, στη Γαλλία. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Όταν οι γονείς του χώρισαν, εκείνος ήταν τεσσάρων ετών αλλά εκτός από το διαζύγιο, δέχτηκε ακόμη ένα «χτύπημα». Τον έστειλαν να μεγαλώσει σε ανάδοχη οικογένεια, μια πληγή που δεν επουλώθηκε ποτέ, όπως θα παραδεχτεί αργότερα σε συνεντεύξεις.
Μετά τον θάνατο των ανάδοχων γονιών του, ο πατέρας και η μητέρα του Ντελόν ανέλαβαν την από κοινού επιμέλειά του, χωρίς αυτό να έχει θετική εξέλιξη.
Οι γονείς του δεν μπορούσαν να αναλάβουν την ανατροφή του και τον έβαλαν σε καθολικό οικοτροφείο, εκεί που αναπτύχθηκε και η αγάπη του για τις τέχνες και κυρίως τη μουσική.
Η απείθαρχη συμπεριφορά του όμως στην τάξη, δεν του επέτρεψε να συνεχίσει να φοιτά σε σχολεία. Έτσι τα παράτησε και στα 14 του έπιασε την πρώτη του δουλειά, στο κρεοπωλείο του πατριού του. Σε ηλικία 17 ετών κατατάχθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό και κατά τη διάρκεια του 1953-1954 υπηρέτησε ως πεζοναύτης στον Πρώτο Πόλεμο της Ινδοκίνας. Υπηρέτησε για λίγο στο ναυτικό πριν απολυθεί, και μετά ακολούθησε καριέρα ηθοποιού, εντυπωσιάζοντας από τα πρώτα κιόλας βήματα, με την εμφάνισή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
