 |
|
|  Τρίτη 20/8
ΑΛΕΝ ΝΤΕΛΟΝ
Κόντρα ανάμεσα στούς κληρονόμους για την αμύθητη περιουσία του
govastileto.gr
Ο γοητευτικός σταρ της έβδομης τέχνης Alain Delon, έφυγε από τη ζωή νωρίς το πρωί της Κυριακής σε ηλικία 88 ετών ,με την οικογένεια του να επιβεβαιώνει αμέσως το τραγικό γεγονός.
Υπάρχει, όμως, κάτι που άφησε πίσω του. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη διαθήκη του.
Όπως είναι λογικό, η τεράστια καριέρα του ηθοποιού και η πρωταγωνιστική του συμμετοχή σε ταινίες που χαρακτήρισαν ολόκληρες δεκαετίες και εποχή οδήγησαν στη συγκέντρωση ενός μεγάλου χρηματικού ποσού, ακινήτων και πολύτιμων αντικειμένων στο πέρασμα του χρόνου.
Όπως αναφέρουν γαλλικά ΜΜΕ, η περιουσία του εκλιπόντα ηθοποιού περιλαμβάνει ένα ποσοστό από τα δικαιώματα (επανα)προβολής των ταινιών του, όλα τα προϊόντα που φέρουν την επωνυμία του και ενδέχεται να οδηγήσουν στη δημιουργία εσόδων, ακίνητα σε πολλά σημεία της Γαλλίας και αρκετά σπάνια έργα τέχνης, με τον ίδιο να έχει αποτελέσει συλλέκτης δημιουργιών αμύθητης αξίας.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, η περιουσία του παντοτινού εραστή της μεγάλης οθόνης περνά στα τρία του παιδιά: Anthony, Anouchka, Alain Fabien Delon.
Όχι, όμως, μοιρασμένη διά του τρία. Αλλά, με έναν τρόπο κάπως άνισο, με την τελευταία επιθυμία τού ηθοποιού να καλείται να γίνει σεβαστή.
Όπως υποστηρίζει το ίδιο ρεπορτάζ, o Delon, γνωρίζοντας την τεταμένη και επιθετική σχέση ανάμεσα στα παιδιά του, συνέταξε προσεκτικά τη διαθήκη του, αφήνοντας στην αγαπημένη μοναχοκόρη του, Anouchka, καρπό τού δεσμού του με το μοντέλο από την Ολλανδία Rosalie Van Breemen, τη μισή του περιουσία.
Την υπόλοιπη περιουσία την αφήνει στους δύο γιους του, Anthony και Alain – Fabien, οι οποίοι είχαν δύσκολες σχέσεις με τον πατέρα τους αλλά και περιπέτειες με τη γαλλική δικαιοσύνη. Όλα δείχνουν ότι η κόντρα ανάμεσα στα τρία παιδιά του ηθοποιού όχι απλά θα συνεχιστεί μετά τον θάνατό τού ιδίου, αλλά θα κλιμακωθεί σε άγνωστο βαθμό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
