 |
|
|  Πέμπτη 22/8
Ένας άνθρωπος εξαφανίζεται κάθε 24 ώρες στο Ελ Σαλβαδόρ
Reuters,zougla.gr
Στο Ελ Σαλβαδόρ, μικρό κράτος της κεντρικής Αμερικής όπου διεξάγεται «πόλεμος» κατά του οργανωμένου εγκλήματος από την άνοιξη του 2022, εξαφανίζεται πλέον ένας άνθρωπος καθημερινά κατά μέσο όρο, ανακοίνωσαν χθες Τετάρτη μη κυβερνητικές οργανώσεις, επικαλούμενες δεδομένα των εισαγγελικών αρχών που μελέτησαν.
Η γενική εισαγγελία καταμέτρησε 366 αγνοούμενα πρόσωπα τους δώδεκα μήνες ως την 31η Μαΐου φέτος, εξήγησε η Ομάδα Εργασίας για τους Εξαφανισμένους στο Ελ Σαλβαδόρ, συλλογικότητα που ίδρυσαν ΜΚΟ.
Η κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ από την πλευρά της υπερηφανεύεται πως έχουν περάσει 650 ημέρες χωρίς «καμιά» δολοφονία αφότου ο πρόεδρος Ναγίμπ Μπουκέλε, που ανέλαβε την εξουσία το 2019, κήρυξε τον «πόλεμο» στις συμμορίες, τον Μάρτιο του 2022.
Έπειτα από σειρά δολοφονιών εκείνο τον μήνα, ο πρόεδρος Μπουκέλε κήρυξε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αναπτύσσοντας τον στρατό στο εσωτερικό και περιστέλλοντας συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Στο πλαίσιο της λεγόμενης «κατάστασης εξαίρεσης», οικοδομήθηκε τεράστια φυλακή υψίστης ασφαλείας και διεξήχθησαν ομαδικές δίκες.
Ο νεαρός αρχηγός του κράτους εξασφάλισε τεράστια δημοτικότητα χάρη στη βελτίωση της κατάστασης ασφαλείας και επανεξελέγη με 85% των ψήφων τον Φεβρουάριο — παρακάμπτοντας το Σύνταγμα, που απαγόρευε στη θεωρία συναπτές θητείες στην προεδρία, με απόφαση δικαστηρίου στο οποίο είχε διορίσει μέλη το κόμμα του, η παράταξη Νέες Ιδέες, που διαθέτει απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Ωστόσο, οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επισημαίνουν εδώ και καιρό τη σκοτεινή πλευρά του «πολέμου» που διεξάγει, ιδίως τους δεκάδες θανάτους κρατουμένων στις φυλακές και τις αυθαίρετες συλλήψεις και τους βασανισμούς υπόπτων, ανάμεσά τους παιδιών.
Ο πρόεδρος Μπουκέλε απορρίπτει τις επικρίσεις και καυχιέται πως πλέον το Ελ Σαλβαδόρ είναι «η πιο ασφαλής χώρα στο δυτικό ημισφαίριο».
Σύμφωνα με την Ιδάλια Σεπέδα, μέλος της συλλογικότητας, οι 366 εξαφανίσεις που καταγράφτηκαν τον τελευταίο χρόνο είναι αριθμός αυξημένος κατά σχεδόν 10%, αν ληφθούν υπόψη εκτιμήσεις του ΟΗΕ και της αμερικανικής υπηρεσίας για τη διεθνή ανάπτυξη (USAID) για την αμέσως προηγούμενη χρονιά.
Η Ομάδα Εργασίας για τους Εξαφανισμένους δημιούργησε διαδικτυακή πύλη για τους αγνοούμενους, ώστε να γίνεται πληρέστερη απογραφή και να προσφέρεται υποστήριξη στις οικογένειες των εξαφανισθέντων. Τόνισε πως δεν έχει πρόθεση να υποκαταστήσει τη δουλειά καμιάς δημόσιας υπηρεσίας, αλλά θέλει να παρέχονται ακριβείς πληροφορίες στους πολίτες.
Επέκρινε εξάλλου τον κυβερνητικό επίτροπο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Αντρές Γκουσμάν για έλλειψη διαφάνειας όσον αφορά τις εξαφανίσεις.
Ούτε οι υπηρεσίες τού Γκουσμάν, ούτε η εισαγγελία απάντησαν αμέσως όταν τους ζήτησε να σχολιάσουν το πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
