 |
|
|  Τρίτη 27/8
ΠTΗΣΗ MH370
Ερευνητής ισχυρίζεται ότι έλυσε το μυστήριο -
Όπως υποστηρίζει, ο πιλότος έριξε το αεροπλάνο σε μια «τρύπα» 6.000 μέτρων στον Ινδικό Ωκεανό
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ένας επιστήμονας, o Βίνσεντ Λάιν, επικουρικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο τής Τασμανίας στην Αυστραλία, ισχυρίζεται ότι εντόπισε την «τέλεια κρυψώνα» τής πτήσης MH370 τής Malaysian Airlines, που εξαφανίστηκε στις 8 Μαρτίου 2014, καθώς πετούσε.
Στηριζόμενος στα διαθέσιμα στοιχεία για την εξαφάνιση τής πτήσης, προτάσσει πως αυτά υποδηλώνουν ότι ο πιλότος, Zaharie Ahmad Shah, έριξε σκόπιμα το αεροπλάνο σε μια «τρύπα» βάθους 6.000 μέτρων στο «Broken Ridge» του Ινδικού Ωκεανού.
Ο Βίνσεντ Λάιν, που εργάζεται στο Ινστιτούτο Θαλάσσιων και Ανταρκτικών Μελετών τού πανεπιστημίου, περιέγραψε το Broken Ridge ως «ένα πολύ τραχύ και επικίνδυνο ωκεάνιο περιβάλλον με στενές και απότομες πλευρές, που περιβάλλεται από ογκώδεις κορυφογραμμές και άλλες βαθιές τρύπες».
Είναι γεμάτο με λεπτά ιζήματα, μια «τέλεια κρυψώνα», όπως την χαρακτηρίζει, υποδηλώνοντας ότι ο πιλότος, Zaharie Ahmad Shah, έριξε εσκεμμένα το αεροπλάνο στο οποίο επέβαιναν 239 άτομα εκείνη τη στιγμή. Ήταν 227 επιβάτες από 15 χώρες, καθώς και 12 μέλη πληρώματος.
«Ο πιλότος το έριξε»
Ο Βίνσεντ Λάιν έγραψε στο Linkedin: «Αυτή η μελέτη αλλάζει την αφήγηση για την εξαφάνιση του MH370 από μια αφήγηση χωρίς καμία ενοχή, με έλλειψη καυσίμων στο 7ο τόξο, με βουτιά υψηλής ταχύτητας. Ο ιδιοφυής πιλότος παραλίγο να εκτελέσει μια απίστευτα τέλεια εξαφάνιση στον νότιο Ινδικό Ωκεανό».
«Στην πραγματικότητα, θα είχε πετύχει, αν δεν ανακαλύπτονταν οι δορυφορικές επικοινωνίες τακτικής ανάκρισης από την Inmarsat, μια λαμπρή ανακάλυψη που ανακοινώθηκε επίσης στο Journal of Navigation».
Ο ίδιος έγραψε ότι οι ζημιές στα φτερά του αεροπλάνου παρουσιάζουν ομοιότητες με εκείνες του αεροπλάνου που ο κυβερνήτης Chesley Sullenberger προσγείωσε με επιτυχία στον ποταμό Χάντσον το 2009.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
