 |
|
|  Τρίτη 27/8
22χρονη Βρετανίδα ζει με σάκο κολοστομίας
«Για πρώτη φορά, η ζωή μου δεν περιστρέφεται γύρω από την τουαλέτα»
marie claire
Η Mollie Pearce έχει αρχίσει να γίνεται γνωστή ως σύμβολο ατόμων με αναπηρίες – όχι πάντα τόσο ορατές – καθώς στα 22 χρόνια της τα σοβαρά προβλήματα υγείας της δεν στέκονται εμπόδιο στα όνειρά της.
Γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στο δεξί χέρι της και από τα έντεκά της υπέφερε από σοβαρή ελκώδη κολίτιδα που την ανάγκασε, επτά χρόνια αργότερα, να υποβληθεί σε κολοστομία και να ζει έκτοτε με τον ειδικό σάκο προσκολλημένο στην κοιλιά της.
Η διάγνωση ήρθε όταν οι γονείς της τη βρήκαν λιπόθυμη στο ντους και τη μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Από τότε ζούσε με μεγάλα διαστήματα κορτιζόνης, το πρόσωπό της είχε πρηστεί και γενικά, όπως θυμάται σήμερα, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Της πρότειναν να υποβληθεί σε επέμβαση αφαίρεσης εντέρου στα 15 της. «Δεν το ήθελα καθόλου και το ανέβαλα ξανά και ξανά. Είπα στους γιατρούς ότι καλύτερα να πέθαινα παρά να έκανα αυτή την επέμβαση. Νόμιζα ότι θα τελείωνε η ζωή μου, ότι δεν θα είχα ποτέ αγόρι και πως κανένας δεν θα με αγαπούσε έτσι. Δεν θα μπορούσα ούτε εγώ να αγαπάω τον εαυτό μου ούτε να φοράω τίποτα».
Τελικά, αποφάσισε να το κάνει στα 18 της, μετά από μια ακόμα αποτυχημένη θεραπεία που την είχε αφήσει «συναισθηματικά εξαντλημένη» και με «πάρα πολύ πόνο». Όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, με τον σάκο που σήμερα ονομάζει Sid, δεν μπορούσε καν να παρακολουθεί τους νοσηλευτές να τον αλλάζουν και να τον αντικαθιστούν. «Επιστρέφοντας σπίτι με αυτό το πράγμα στο σώμα μου μού φάνηκε το πιο τρομακτικό από όλα».
Ήταν ένα γεύμα σε φαστφουντάδικο που άρχισε να αλλάζει κάτι μέσα της: «Για πρώτη φορά, δεν χρειαζόταν να πάω τουαλέτα. Για επτά χρόνια η ζωή μου περιστρεφόταν από την τουαλέτα. Αν δεν υπήρχε μια κοντά μου, πάθαινα κρίση πανικού, τόσο έντονο ήταν το άγχος μου που ήταν το μόνο που σκεφτόμουν. Αλλά εκείνη τη μέρα κάθισα και έφαγα χωρίς άγχος. Τότε τα πράγματα άλλαξαν για μένα. Συνειδητοποίησα ότι δεν θα πάθαινα ατύχημα, ότι δεν θα λερωνόμουν. Ότι πλέον μπορούσα να κάνω περισσότερα στη ζωή μου».
Πλέον έχει εκτιμήσει τον σάκο κολοστομίας της, που της έχει επιτρέψει να ζει όπως κάθε νέα γυναίκα. Βγαίνει με φίλους, φοράει μπικίνι, έχει ξεκινήσει ακόμα και μια σχέση. Εργάζεται ως επαγγελματίας υγείας και έχει κάνει μόντελινγκ για brands όπως τα Kurt Geiger και Tommy Hilfiger. Έχει προωθήσει εσώρουχα κατάλληλα για άτομα με κολοστομία, ενώ πρόσφατα γιόρτασε «την επέτειο των τριών χρόνων» από τότε που υποβλήθηκε στην επέμβαση.
«Θέλω να συμβάλω στην ευαισθητοποίηση του κόσμου. Είναι σημαντικό να μιλάμε για τη διαδικασία της αφόδευσης, γιατί είναι κάτι που κάνουμε όλοι, απλά το κάνουμε με διαφορετικό τρόπο, αν φοράμε έναν αποστειρωμένο σάκο».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
