 |
|
|  Tετάρτη 28/8
Η ζωή εν πλω στο πολυτελές The World
Το πλοίο που συνεχώς ταξιδευει-Πόσο στοιχίζει ενα διαμέρισμα
CNCB,zougla.gr
Φανταστείτε να ζείτε σε ένα πλωτό διαμέρισμα, να έχετε το σπίτι σας σε ένα οικιστικό γιοτ και να ταξιδεύετε σε όλο τον κόσμο, χωρίς να χρειάζεται να αποχωριστείτε τις ανέσεις της οικίας σας. Αυτά ακριβώς προσφέρει το «The World», ένα πλοίο που, σύμφωνα με τον Τζιμ Μάναρικ – έναν από τους ενοίκους του – απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό “κρουαζιερόπλοιο”.Όπως δηλώνει ο Μάναρικ, «το μόνο κοινό σημείο μεταξύ του World και ενός κρουαζιερόπλοιου είναι ότι επιπλέουν στο νερό». Σε αντίθεση με τα κοινά κρουαζιερόπλοια, όπου οι επιβάτες μπορεί να είναι χιλιάδες, στο «The World» ο αριθμός των κατοίκων δύσκολα ξεπερνάει τους 300, ακόμη και στις πιο πολυσύχναστες περιόδους.
Σύμφωνα με το CNCB, το πλοίο διαθέτει 165 ιδιόκτητα διαμερίσματα, τα οποία ποικίλλουν, από στούντιο 290 τετραγωνικών μέτρων έως πολυτελείς κατοικίες τεσσάρων υπνοδωματίων με έκταση 3.240 τετραγωνικών μέτρων. Ο Μάναρικ και η σύζυγός του αγόρασαν το πρώτο τους διαμέρισμα το 2020, με την πρόθεση να περνούν εκεί έναν έως δύο μήνες το χρόνο. Ωστόσο, η εμπειρία τους ήταν τόσο ευχάριστη που τώρα μένουν στο πλοίο σχεδόν το μισό χρόνο.
«Αγαπήσαμε την κοινότητα και τον τρόπο ταξιδιού που προσφέρει το πλοίο. Είναι ένας πολύ χαλαρός και άνετος τρόπος ζωής, με κάτι νέο να ανακαλύπτεις καθημερινά», ανέφερε ο Μάναρικ. Το ζευγάρι ενθουσιάστηκε, τόσο πολύ που τελικά απέκτησε και ένα δεύτερο, μεγαλύτερο διαμέρισμα, αφήνοντας το πρώτο για την οικογένεια και τους φίλους τους.
Παρόλο που το «The World» διαθέτει πολλές από τις ανέσεις ενός τυπικού κρουαζιερόπλοιου, όπως εστιατόρια, μπαρ, μαθήματα γιόγκα, γυμναστήριο, πισίνες, και ιατρικό κέντρο, η ζωή στο πλοίο αυτό είναι πολύ διαφορετική. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι η αυτοδιαχείριση από τους ίδιους τους κατοίκους. Όπως εξηγεί ο διευθυντής κατοικιών Έντι Γουόνκ, «ζούμε πολύ δημοκρατικά στο πλοίο», οι κάτοικοι ψηφίζουν για θέματα όπως τα δρομολόγια και τις ανακαινίσεις, καθώς και για την εκλογή του διοικητικού συμβουλίου.
Κάθε χρόνο, το «The World» επισκέπτεται περίπου 100 λιμάνια, και παραμένει σε κάθε προορισμό για δύο έως πέντε ημέρες. Αυτή η άνεση επιτρέπει στους κατοίκους να απολαμβάνουν πλήρως κάθε τοποθεσία, αντί να βιάζονται να αποβιβαστούν και να επιστρέψουν στο πλοίο.
Οι κάτοικοί του προέρχονται από διάφορες χώρες του πλανήτη, με την πλειονότητα ωστόσο να είναι Βορειοαμερικανοί, ενώ αρκετοί είναι επίσης Αυστραλοί. Οι τιμές των διαμερισμάτων κυμαίνονται από 2,4 έως 15 εκατομμύρια δολάρια, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα τριμηνιαία τέλη συντήρησης, τα οποία φτάνουν περίπου στο 10% της τιμής αγοράς ετησίως. Ωστόσο, το χρήμα δεν είναι το κυρίαρχο θέμα στο «The World».
Οι σχέσεις που δημιουργούνται βασίζονται περισσότερο στο πάθος τους και την αγάπη για τα ταξίδια και τις εμπειρίες. Ο Μάναρικ μοιράζεται μια ιστορία για έναν 82χρονο φίλο του από το πλοίο, ο οποίος δωρίζει τεράστια ποσά σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, ενώ οι δυο τους συζητούν περισσότερο για την αγάπη τους για τις καταδύσεις παρά για τον πλούτο τους.
Η ζωή στο πλοίο δεν είναι για τον καθένα. Οι δυνητικοί αγοραστές ελέγχονται αυστηρά, με οικονομικούς και ποινικούς ελέγχους, καθώς και την απαίτηση δύο συστατικών επιστολών από υφιστάμενους κατοίκους. Κάθε χρόνο, περίπου το 10% των κατοικιών βγαίνει προς πώληση, με την μέση διάρκεια ιδιοκτησίας να είναι επτά με οκτώ χρόνια. Οι λόγοι αποχώρησης ποικίλλουν, από την ανάγκη για εξειδικευμένη ιατρική περίθαλψη έως την επιθυμία για περισσότερο χρόνο με την οικογένεια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
