 |
|
|  Κυριακή 1/9
Πέθανε σε ηλικία 75 ετών ο ηθοποιός Δάνης Κατρανίδης
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Δάνης Κατρανίδης σε ηλικία 75 ετών. Ο Δάνης Κατρανίδης είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από τον χώρο της υποκριτικής καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1949 στο Αιγάλεω. Ήταν απόφοιτος (1971) της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Αθηνών Γιώργος Θεοδοσιάδης. Κατά το διάστημα 1971-1978 υπήρξε ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου. Τη θεατρική σεζόν 1978-1979 έγραψε ιστορία στον ρόλο τού κομπέρ στη θρυλική παράσταση Cabaret που ανέβασε η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Έπαιξε σε όλα τα είδη θεάτρου, από τραγωδία και κωμωδία μέχρι μιούζικαλ και επιθεώρηση, ενώ άκρως αξιόλογη είναι η συμμετοχή του στο θέατρο του ραδιοφώνου. Δίδαξε στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος» και στο Θεατρικό Εργαστήρι «Βασίλης Διαμαντόπουλος». Λάτρης της θάλασσας και δεινός ιστιοπλόος, έχει στο ενεργητικό του δεκάδες συμμετοχές και κατακτήσεις σε αγώνες ανοικτής θαλάσσης.
Το 1971, παντρεύτηκε με την επίσης ηθοποιό (και συμμαθήτρια του στη Σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη) Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Χώρισαν το 1977. Ο Δάνης Κατρανίδης έκανε τρεις γάμους, ωστόσο δεν απέκτησε παιδιά κάτι που ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του. «Έκανα τρεις γάμους γιατί κατ’ αρχήν ήθελα να κάνω οικογένεια. Οι γάμοι μεταξύ τους απείχαν πολλά χρόνια, δεν γινόντουσαν κάθε μήνα. Ο πρώτος με τον δεύτερο απέχει 17 χρόνια και ο δεύτερος με τον τρίτο δέκα. Είναι ένα εύλογο διάστημα για να πει κάποιος μπορώ να φτιάξω την ζωή μου, να κάνω οικογένεια και να κάνω παιδιά. Δεν έχω μετανιώσει που το έκανα. Ο λόγος που δεν έκανα παιδιά, δεν ήταν παθολογικά αίτια. Άλλος ήταν ο λόγος και από ό,τι φάνηκε καλύτερα. Δεν έχω κάποιο παράπονο. Μου έχουν δοθεί πράγματα απλόχερα και στην δουλειά και στη ζωή, παραπάνω από ό,τι περίμενα. Έχω κάνει πολλά λάθη, ευχαριστώ τους ανθρώπους που με αντιμετώπισαν με επιείκεια»...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
