 |
|
|  Δευτέρα 9/9
47o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δράμας
Ο Χρυσός Διόνυσος στην ταινία «Γκέκας» τού Δημήτρη Μουτσιάκα
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Η τοξική αρρενωπότητα στην ελληνική επαρχία, η διεκδίκηση τής τρανς
ταυτότητας σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και ο λαμπερός, ψεύτικος κόσμος
τής τραπ σκηνής που υμνεί τον πλούτο και υποβιβάζει τις γυναίκες,
(συμ)πρωταγωνίστησαν στα βραβεία του φετινού, 47oυ Φεστιβάλ Ταινιών
Μικρού Μήκους Δράμας (47ου DISFF).
Μεγάλος νικητής της βραδιάς ο Δημήτρης Μουτσιάκας για την ταινία του
«Γκέκας» που απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο, καθώς και τα βραβεία σεναρίου
και φωτογραφίας, εξασφαλίζοντας αυτόματα το «εισιτήριο» για τη
συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ.
Στην ταινία, που διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό χωριό, πρωταγωνιστεί
ένα 12χρονο αγόρι το οποίο δένεται με ένα κυνηγόσκυλο, αλλά
«συνθλίβεται» από τη πατριαρχία και τα στερεότυπα τής αρρενωπότητας
όπως εκφράζονται από τον αμείλικτο κυνηγό πατέρα του (τον οποίο
υποδύεται ο Νίκος Γεωργάκης).
Μία άλλη εκδοχή τής τοξικής αρρενωπότητας εκφράζεται μέσα από το «MJ»,
την ταινία του Γιώργου Φουρτούνη, που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας,
με πρωταγωνιστή έναν τράπερ που θέλει όλοι να τον αγαπάνε- ένα σχόλιο
στo φαινόμενο τής τρομακτικής απήχησης που έχει η σημερινή τραπ με τα
εκατομμύρια followers.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο εκπληκτικός Γιώργος Κατσής, ο οποίος
κέρδισε και το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. «Ένας ηθοποιός», όπως είπε
ο Γ. Φουρτούνης, «που αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση: γιος μεταναστών
από την Αλβανία, που μεγάλωσε με μεγάλες δυσκολίες στη Φιλαδέλφεια και
έχει την περηφάνια του να ζει από τη δουλειά του».
Για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Δράμας, το βραβείο του πρώτου
γυναικείου ρόλου δόθηκε σε μία τρανς ηθοποιό: την Νάσια Συντέτα για το
«Honeymoon» που σκηνοθέτησε το Άλκι Παπασταθόπουλος, το οποίο πήρε
επίσης το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής και το Drama Queer. To Άλκι
μίλησε για την έμπνευσή του, τη δολοφονία του Ζακ/Zackie Oh
Κωστόπουλου, «ένα ειδεχθές έγκλημα για το οποίο κλαίμε μέχρι σήμερα»,
και αφιέρωσε το βραβείο Onassis Culture που επίσης απέσπασε, «σε όλα
τα queer και τα τρανς άτομα που δολοφονούνται στην Παλαιστίνη».
Το βραβείο ντοκιμαντέρ κέρδισε η ταινία του Aλκαίου Σπύρου «Στρώνουν
τον παράδεισο». Παραλαμβάνοντας τα βραβεία τους, ορισμένοι από τους
νικητές σχολίασαν επικριτικά φλέγοντα ζητήματα της κινηματογραφικής
επικαιρότητας, όπως το ζήτημα της (μη) προβολής της ταινίας «Αδέσποτα
Κορμιά» στην γειτονική Καβάλα, την αντικατάσταση της επιτροπής για την
ελληνική υποψηφιότητα στα Όσκαρ, τη διατήρηση της χρήσης της «Ίριδας»
από τους φοιτητές του ΕΚΠΑ, καθώς και το νέο φορέα που προκύπτει από
τη συγχώνευση ΕΚΚ και ΕΚΟΜΕ.
Η κριτική επιτροπή του Εθνικού Διαγωνιστικού Τμήματος αποτελούνταν από
τον συγγραφέα, μεταφραστή, θεωρητικό κινηματογράφου και σκηνοθέτη
Αχιλλέα Κυριακίδη (προέδρος), τη σκηνοθέτη Ειρήνη Βαχλιώτη, τον γενικό
διευθυντή του Θεάτρου Ριάλτο Αλεξη Βασιλείου, την κριτικό
κινηματογράφου και συνιδιοκτήτρια του flix.gr Λήδα Γαλανού και την
ηθοποιό Μαρίνα Σιώτου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
