 |
|
|  Σάββατο 14/9
Καταδικάστηκαν σε θάνατο 37 άνδρες, μεταξύ των οποίων και τρεις Αμερικανοί, για την απόπειρα πραξικοπήματος στο Κονγκό
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Τριάντα επτά κατηγορούμενοι, μεταξύ των οποίων και τρεις Αμερικανοί, καταδικάστηκαν την Παρασκευή σε θάνατο από στρατοδικείο τής Κινσάσα για την υπόθεση τής «απόπειρας πραξικοπήματος» που ο στρατός τής ΛΔ τού Κονγκό λέει ότι απέτρεψε τον περασμένο Μάιο.
«Το δικαστήριο επιβάλλει τη μέγιστη δυνατή ποινή, την ποινή του θανάτου» επαναλάμβανε, διαβάζοντας την ετυμηγορία για καθέναν από τους κατηγορουμένους, ο ταγματάρχης Φρέντι Εχούμε, ο πρόεδρος του δικαστηρίου που συνεδρίασε στη στρατιωτική φυλακή του Ντόλο. Η δίκη είχε ξεκινήσει τον Ιούνιο, σε ειδικό χώρο της φυλακής όπου κρατούνται οι κατηγορούμενοι.
Όσοι καταδικάστηκαν σε θάνατο κρίθηκαν ένοχοι για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, επίθεση και τρομοκρατία, εκτός από έναν. Από τους 37 θανατοποινίτες πλέον, οι τρεις είναι Αμερικανοί, γεννημένοι στις ΗΠΑ, ένας Βέλγος, ένας Βρετανός και ένας Καναδός, οι οποίοι έχουν πάρει υπηκοότητα της ΛΔ του Κονγκό.
Οι συνήγοροί τους έχουν ήδη δηλώσει ότι θα ασκήσουν έφεση.
Από τους συνολικά 51 κατηγορουμένους, οι 14 αθωώθηκαν αφού το δικαστήριο δέχτηκε ότι «δεν είχαν σχέση» με την υπόθεση. Η εισαγγελία ζητούσε να επιβληθεί η θανατική ποινή στους 50 κατηγορουμένους, όχι όμως και στον τελευταίο επειδή πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση.
Η δίκη δεν έριξε φως στα κίνητρα των δραστών, που δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι για να ανατρέψουν ένα καθεστώς.
Αργά το βράδυ της 19ης Μαΐου στην Κινσάσα, στο προάστιο Γκόμπε, πολλές δεκάδες ένοπλοι άνδρες που φορούσαν στολές επιτέθηκαν στο σπίτι ενός υπουργού, του Βιτάλ Καμερχέ, ο οποίος στη συνέχεια εξελέγη πρόεδρος της Βουλής. Δύο αστυνομικοί φρουροί του Καμερχέ σκοτώθηκαν. Οι δράστες εισέβαλαν στη συνέχεια στο Μέγαρο του Έθνους, το ιστορικό κτίριο όπου στεγάζεται το γραφείο του προέδρου Φέλιξ Τσιεσεκέντι, κοντά στον ποταμό Κονγκό.
Σε βίντεο από εκείνη τη βραδιά τα μέλη της ομάδας διακρίνονται να κρατούν τη σημαία του Ζαΐρ, όπως ονομαζόταν η ΛΔ του Κονγκό όταν ασκούσε την εξουσία ο Μομπούτου, ο δικτάτορας που ανατράπηκε το 1997. Δήλωναν επίσης ότι ήρθε το τέλος του καθεστώτος του Τσισεκέντι, ο οποίος κυβερνά από το 2019 και επανεξελέγη άνετα στην προεδρία τον περασμένο Δεκέμβριο.
Η εν λόγω σημαία και πολλές δεκάδες τουφέκια παρουσιάστηκαν στη δίκη ως αποδεικτικά στοιχεία.
Η δράση της ομάδας έλαβε τέλος με την επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας που συνέλαβαν περίπου 40 άνδρες και σκότωσαν τέσσερις άλλους, μεταξύ των οποίων και τον αρχηγό τους, τον Κριστιάν Μαλανγκά, έναν 41χρονο Κονγκολέζο, εγκατεστημένο μόνιμα στις ΗΠΑ.
Ο εκπρόσωπος του στρατού έκανε τότε λόγο για «απόπειρα πραξικοπήματος που καταπνίγηκε εν τη γενέσει της» ενώ αργότερα η κυβέρνηση χαρακτήρισε το συμβάν «απόπειρα αποσταθεροποίησης των θεσμών».
Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι κατηγορούμενοι περιορίστηκαν να επιρρίπτουν την ευθύνη στον αρχηγό της ομάδας. Όλοι τους δήλωναν αθώοι και οι δικηγόροι τους ζήτησαν την απαλλαγή τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
