 |
|
|  Δευτέρα 30/9
Πέθανε ο θρυλικός μουσικός Κρις Κριστόφερσον
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ο Αμερικανός ηθοποιός και θρυλική μορφή της μουσικής κάντρι Κρις Κριστόφερσον, ο οποίος ενέπνευσε —μεταξύ άλλων— τον Μπομπ Ντίλαν και εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη πλάι στην Μπάρμπρα Στρέιζαντ, πέθανε σε ηλικία 88 ετών, ανακοίνωσε η οικογένειά του χθες Κυριακή.
«Ο Κρις Κριστόφερσον πέθανε ειρηνικά το Σάββατο στο σπίτι του» στη Χαβάη, ανέφεραν οι συγγενείς του μέσω Facebook. «Όταν βλέπετε ουράνιο τόξο, να ξέρετε πως είναι εκείνος, που χαμογελά σε όλους».
Υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα το 1976, για τον ρόλο του πλάι στην Μπάρμπρα Στρέιζαντ στο φιλμ «Ένα αστέρι γεννιέται», ο Κρις Κριστόφερσον είχε διακριθεί επίσης στην ταινία «Ο Πατ Γκάρετ και ο Μπίλι δε Κιντ» σε σκηνοθεσία του Σαμ Πέκινπα το 1973.
Ο δημιουργός κλασικών τραγουδιών της κάντρι, όπως τα Sunday Mornin’ Comin’ Down (1969) ή Me and Bobby McGee (1970), το οποίο θα ερμήνευε η Τζάνις Τζόπλιν, υπήρξε τραγουδοποιός, συνθέτης και ερμηνευτής πρώτης γραμμής του είδους αυτού, πλάι σε φιγούρες όπως ο Τζόνι Κας, ο Γουέιλον Τζένινγκς και ο Γουίλι Νέλσον — με τους οποίους δημιούργησε το συγκρότημα The Highwaymen.
Βραβευμένος επανειλημμένα με Γκράμι, εντάχθηκε στο Songwriters Hall of Fame το 1985 και στο Country Music Hall of Fame το 2004.
Γεννημένος την 22η Ιουνίου 1936 στην Μπράουνσβιλ του Τέξας, ο Κρις Κριστόφερσον αρχικά έκανε καριέρα στον στρατό, όπως ο πατέρας του, προτού πάει να εγκατασταθεί στη Νάσβιλ, τη Μέκκα της κάντρι, και γράψει το Sunday Mornin’ Comin’ Down για τον Τζόνι Κας.
«Υπήρχε η Νάσβιλ πριν από τον Κρις και η Νάσβιλ μετά τον Κρις. Διότι τα άλλαξε όλα», συνόψισε ο Μπομπ Ντίλαν, σύμφωνα με τον ιστότοπο του Κρις Κριστόφερσον.
Ο ερμηνευτής με τραχιά φωνή, που όλη του τη ζωή είχε πάθος με τον Άγγλο ποιητή Γουίλιαμ Μπλέικ, συνέχισε να εμφανίζεται συχνά ώσπου πήρε τη σύνταξή του από την καλλιτεχνική σκηνή στα 84 του χρόνια, το 2021.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
