 |
|
|  Τρίτη 1/10
Πέθανε ο μεγαλύτερος ΄Ελληνας...χαρτοπαίκτης στον Κόσμο
O Άρτσι Καράς έγινε μύθος κάνοντας τα καζίνο τού Λας Βέγκας να... αναστενάζουν
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Το τελευταίο φλος ρουαγιάλ τού Άρτσι Καράς έγινε πριν πολλά χρόνια, από αυτόν τον τεράστιο παίχτη τού πόκερ που έσβησε στα 73 του χρόνια, έχοντας αφήσει πίσω του μια πραγματικά μυθιστορηματική ζωή.
Ο κατά κόσμον Ανάργυρος Καραμπουρνιώτης έγραψε ιστορία στον κόσμο των καζίνο και του τζόγου την δεκαετία του ‘90, όταν ξεκίνησε να παίζει με πενήντα δολάρια και κατέληγε με κέρδη 40.000.000 δολάρια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έμενε σε σε μια γειτονιά του Λας Βέγκας, σε ένα τυπικό σπίτι ζώντας αξιοπρεπώς, αλλά με μια θλίψη που ίσως να μην ξεπέρασε ποτέ.
Ο Καράς γνώριζε ότι δεν μπορούσε πλέον να ασχολείται με αυτό που έχτισε τον μύθο του ως κορυφαίου παίχτη στην πόλη του τζόγου να παίξει δηλαδή πόκερ, ζάρια ή Μπλακ Τζακ σε ένα από τα καζίνο της. Εκεί όπου συνταξιούχοι εξαφανίζουν σε μια νύχτα το επίδομα της σύνταξης τους, εκεί όπου μικρομεσαίοι υπάλληλοι, ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων και εκατομμυριούχοι ποντάρουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους ή και όχι.
Ο Έλληνας, που τίναξε τη μπάνκα στον αέρα, βρισκόταν τα τελευταία εννιά χρόνια στην «μαύρη βίβλο» των καζίνο στη Νεβάδα μετά από μια σειρά παρανομιών και απάτης, τις οποίες ο ίδιος δεν παραδέχτηκε ποτέ. Πίστευε πάντα ότι «του την έστησαν» κανονικά, επειδή «ξεφτίλισε» τα καζίνο και σούπερ παίχτες του αθλήματος ενώ όπως είχε τονίσει ποτέ δεν διανοήθηκε να «κλέψει» σε μια παρτίδα. Όσο και αν φώναξε όμως δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να περάσει την είσοδο ενός καζίνο και αυτή η απαγόρευση εισόδου τού στέρησε την δυνατότητα, να «τινάξει» για άλλη μια φορά την μπάνκα ενός καζίνο στον αέρα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
