 |
|
|  Δευτέρα 21/10
Αυτοκτόνησε 22χρονη Ισραηλινή,που επέζησε τής σφαγής τής Χαμάς,αλλά υπέφερε απο μετατραυματικό στρες...
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Η Σιρέλ Γκολάν, που επιβίωσε της σφαγής στο Μουσικό Φεστιβάλ Nova, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της στα 22α γενέθλιά της, καθώς δεν άντεξε το μετατραυματικό στρες και έθεσε τέλος στη ζωή της.
Η είδηση του θανάτου της Γκολάν στο σπίτι της αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης εκδήλωσης χορού Zumba που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής ταυτόχρονα σε Τελ Αβίβ και Λονδίνο για να συγκεντρωθούν κεφάλαια για ψυχολογική υποστήριξη στους επιζώντες των φεστιβάλ.
Σύμφωνα με την οικογένειά της, η Γκολάν υπέφερε από μετατραυματικό στρες λόγω των φρικιαστικών γεγονότων που βίωσε στο φεστιβάλ στις 7 Οκτωβρίου, όταν η Χαμάς εισέβαλε στο Ισραήλ, σφαγιάζοντας περίπου 1.200 άτομα, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής του Nova Music Festival, και απήγαγε άλλους 251.
Η οικογένειά της είπε ότι δεν έλαβε επαρκή βοήθεια από τις κρατικές αρχές για να της πάρουν την απαραίτητη θεραπεία ώστε η Γκολάν να αντιμετωπίσει τις φρικιαστικές εμπειρίες της.
Ο αδερφός της Γκολάν, Εγιάλ, αφηγήθηκε πώς, στις 7 Οκτωβρίου, αυτός και τα αδέρφια του δημιούργησαν ένα οικογενειακό κέντρο επιχειρήσεων για να βοηθήσουν την Γκολάν να δραπετεύσει από την περιοχή. Ευτυχώς, σώθηκε από έναν αστυνομικό που την οδήγησε στο Kfar Maimon αφού το πρώτο όχημα στο οποίο επέβαινε έγινε «αυτοκίνητο θανάτου», στο οποίο δολοφονήθηκαν 11 άτομα.
Σύμφωνα με τον Εγιάλ, η Γκολάν εμφάνισε συμπτώματα μετατραυμάτων, συμπεριλαμβανομένης της αποφυγής και της κοινωνικής απόσυρσης. Παρά τις προσπάθειες της οικογένειας να την ενθαρρύνει να αναζητήσει θεραπεία, η Γκολάν ανέφερε ότι δεν έλαβε επαρκή βοήθεια από τις κρατικές αρχές. Νοσηλεύτηκε δύο φορές στο νοσοκομείο Lev Hasharon στην Παρντεσίγια, αλλά η οικογένεια τόνισε ότι ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επισήμως ως μετατραυματικό θύμα τού περιστατικού τού Nova Music Festival.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
