 |
|
|  Δευτέρα 28/10
ΚΟΡΟΪΔΙΑ Ο ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Γάλλος φοιτητής αυτοκτόνησε μετά από μεταμόσχευση γενειάδας -Αποδείχθηκε μάλιστα οτι τού την έκανε όχι γιατρός,αλλά ενας άσχετος... κτηματομεσίτης
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ένας Γάλλος φοιτητής έβαλε τέλος στη ζωή του, όταν διαπίστωσε οτι η μεταμόσχευση γενειάδας που έκανε στην Τουρκία ήταν μιά κοροϊδία, ανακαλύπτοντας μάλιστα πως δεν την είχε κάνει χειρουργός αλλά... κτηματομεσίτης, ισχυρίζεται ο πατέρας του.
Ο Mathieu Vigier Latour ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για τη μεταμόσχευση, η οποία του κόστισε 1.300 ευρώ - το ένα πέμπτο τής τιμής τής μεταμόσχευσης στη Γαλλία.
Μετά την επέμβαση, το μούσι του 24χρονου φοιτητή επιχειρήσεων είχε ακανόνιστο σχήμα, μεγάλωσε σε αφύσικη γωνία και έμοιαζε με «σκαντζόχοιρο», είπε ο πατέρας του μιλώντας στο France 3. Επιπλέον, ο φοιτητής υπέστη εγκαύματα μετά την επέμβαση και είχε πρόβλημα με τον ύπνο λόγω της δυσφορίας.
Αργότερα ανακάλυψε ότι ο άνθρωπος που τού έκανε τη μεταμόσχευση, παρόλο που έγινε σε κλινική της Κωνσταντινούπολης εγκεκριμένη από το υπουργείο Υγείας της Τουρκίας, δεν ήταν στην πραγματικότητα εξειδικευμένος χειρουργός, αλλά ...μεσίτης ακινήτων, ανέφερε η Telegraph.
Ως αποτέλεσμα της αποτυχημένης επέμβασης, ο Latour άρχισε να πάσχει από δυσμορφική διαταραχή, μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι έχουν εμμονή με τα ελαττώματα τής εμφάνισής τους.
Ένας Βέλγος ειδικός που προσπάθησε να διορθώσει τα αποτελέσματα της αποτυχημένης αισθητικής επέμβασης δήλωσε ότι το τριχωτό της κεφαλής του, από το οποίο πήραν θύλακες τριχών για τη μεταμόσχευση, δεν θα επανέλθει ποτέ στο σημείο όπου είχαν χαθεί τα μοσχεύματα.
Ο νεαρός φοιτητής τελικά αυτοκτόνησε μετά την μεταμόσχευση στην Τουρκία.
Ο πατέρας του κάνει τώρα εκστρατεία για την καλύτερη ενημέρωση σχετικά με τους κινδύνους του ιατρικού τουρισμού στην Τουρκία. Τόνισε επίσης, πως θα ήταν «φόρος τιμής στον Mathieu» αν η σοκαριστική εμπειρία τού γιου του μπορούσε να βοηθήσει να αποτραπούν παρόμοιες τραγωδίες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
