 |
|
|  Παρασκευή 6/12
Ομογενής πέταξε την μητέρα του από τον τρίτο όροφο τού σπιτιού τους στη Νέα Υόρκη
Αυτή τη στιγμή η 64χρονη γυναίκα βρίσκεται στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα-Η ίδια αποκάλυψε οτι ο γιός της ειναι ναρκομανής!
NYP,zougla.gr
Τον τρόμο βίωνε για χρόνια μια ομογενής γυναίκα από την Αστόρια τής Νέας Υόρκης από τον τοξικοεξαρτημένο γιο της, με αποκορύφωμα τον σοβαρό τραυματισμό της, όταν εκείνος της έβαλε ένα μαχαίρι στον λαιμό και την πέταξε από το παράθυρο του τρίτου ορόφου τού σπιτιού τους, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο.
Τη φρικιαστική ιστορία έφερε στο φως η εφημερίδα New York Post.
Η Παρασκευή Τσιντζέλη 64 ετών, η οποία άντεξε μια ζωή σε ξυλοδαρμούς και κακοποίηση στα χέρια του διαταραγμένου 36χρονου γιου της, είπε ότι το κρίσιμο σημείο ήρθε όταν επέστρεψε, αφού πήγε να ελέγξει την αλληλογραφία της, στην πολυκατοικία της στην Αστόρια και βρήκε τον γιο της να την περιμένει στο σαλόνι της, είπε στη «Νew York Post».
«Εγώ είπα φύγε και μου είπε όχι, θέλω να μιλήσω μαζί σου, είπε η Παρασκευή Τζιντζέλη από το κρεβάτι της στο νοσοκομείο . «Είχε τα μαχαίρια στα χέρια του. Είπε, μην φωνάζεις, αλλιώς θα σε μαχαιρώσω. Έσπασε πράγματα, κορνίζες με φωτογραφίες της κόρης μου. Δεν θα έφευγε. Θύμωσε και άρχισε να με κυνηγάει στον χώρο του σαλονιού».
«Με χτυπούσε με το πίσω μέρος του μαχαιριού. Με ανάγκασε να πάω στην κρεβατοκάμαρά μου. Πήρε το κινητό μου και το τηλέφωνο του σπιτιού μου, ώστε να μην μπορώ να καλέσω για βοήθεια», είπε. «Κάπνιζε ναρκωτικά στο σπίτι και μου τα φυσούσε στο πρόσωπο. Τον φοβόμουν».
«Με ανάγκασε να πάω στο περβάζι του παραθύρου. Είχε το μαχαίρι στο λαιμό μου», είπε. «Του είπα ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω το μπάνιο και ήθελα λίγο νερό. Είπε όχι. Του ζήτησα την αντλία άσθματος και μου είπε όχι. ‘Θα δεις τι θα συμβεί. Κανείς δεν πρόκειται να το δει. Ποιος θα μάθει τι έγινε;’»
Όταν ξύπνησα ήμουν στο νοσοκομείο. Ήρθε η κόρη μου. Μου είπε ότι ήμουν στο νοσοκομείο», είπε η Παρασκευή. «Όταν με έσπρωξε νόμιζε ότι θα πέθαινα. Όταν είδα τα μαχαίρια, νόμιζα ότι θα πεθάνω κι εγώ. Είμαι τυχερή που ζω».
Αυτή τη στιγμή η 64χρονη γυναίκα βρίσκεται στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα, με αιμορραγία στον εγκέφαλο, με σπασμένο αριστερό ώμο και χέρι, τραυματισμένο δεξί χέρι και πολλαπλά κατάγματα στο πρόσωπο.
Και όμως, παρά το ιστορικό κακοποίησής του, η ίδια είπε ότι εξακολουθεί να ανησυχεί για τον γιο της και έχει προσπαθήσει να τον βοηθήσει, κάποτε μάλιστα τον έστειλε σε κέντρο απεξάρτησης στο Βερμόντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
