 |
|
|  Παρασκευή 24/1
ΠΕΘΑΝΕ Ο ΜΙΜΗΣ ΔΟΜΑΖΟΣ
O «Στρατηγός» τού ελληνικού ποδοσφαίρου -ενας απο τούς καλύτερους παίκτες όλων τών εποχών-έφυγε σε ηλικία 83 ετών
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που ανέδειξε η Ελλάδα έφυγε σε ηλικία 83 ετών. Ο Μίμης Δομάζος, ο «στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού, υπέστη ανακοπή και άφησε τη τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός».
Έδωσε μεγάλη μάχη για τρια 24ωρα στη ΜΕΘ του νοσοκομείου αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.
Είχε μεταφερθεί στο νοσηλευτικό ίδρυμα χωρίς σφυγμό από το ασθενόφορο του ΕΚΑΒ που τον παρέλαβε μετά την κατάρρευσή του έξω από διαγνωστικό κέντρο στο Χαλάνδρι την Τετάρτη.
Ο Μίμης Δομάζος γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1942 στους Αμπελοκήπους, μεγάλωσε δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και αγωνιζόταν στη θέση του επιθετικού μέσου. Διακρινόταν για την ακατάβλητη αντοχή του, την επινοητικότητά του, την ικανότητά του στην ντρίμπλα και τις δημιουργικές του πάσες, ειδικά στις μακρινές πάσες ακριβείας.
Ξεκίνησε και τελείωσε την καριέρα του στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου στον Παναθηναϊκό, με ένα σύντομο πέρασμα από την ΑΕΚ.
Ήταν ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και μάλιστα το 2003 ψηφίστηκε ως ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής από την ΕΠΟ για το εορτασμό των 50 χρόνων της UEFA, ενώ η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον επέλεξε στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2021.
Από μικρός έπαιζε μπάλα στις αλάνες των Αμπελοκήπων και στα 13 του έβγαλε δελτίο στην Άμυνα Αμπελοκήπων, δηλώνοντας ψεύτικη ηλικία για να μπορεί ν’ αγωνίζεται. Σύντομα το όνομά του άρχισε ν’ ακούγεται στους ποδοσφαιρικούς κύκλους και προσέλκυσε τον ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού. Τον είδε ο τότε προπονητής των «πρασίνων», ο γιουγκοσλάβος Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς και εντυπωσιασμένος από τις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο εισηγήθηκε την απόκτησή του.
Το καλοκαίρι του 1959 εντάχθηκε κι επίσημα στον Παναθηναϊκό σε ηλικία 17 ετών «για ένα κοστούμι και μια πορτοκαλάδα», όπως είχε δηλώσει.
Πάντως, η ανεπίσημη πρεμιέρα του Δομάζου με την φανέλα του Παναθηναϊκού έγινε σε φιλικό αγώνα εναντίον της ΑΕΚ για το Κύπελλο των Χριστουγέννων, που διεξήχθη στις 26 Δεκεμβρίου 1958 κι έληξε με 2-0 υπέρ της Ένωσης. Αγωνίστηκε ως δεξί εξτρέμ κι εντυπωσίασε με την ποδοσφαιρική του δεξιοτεχνία.
Με το «τριφύλλι» αγωνίστηκε από τον Αύγουστο του 1959 έως τον Μάιο του 1978, οπότε θεωρήθηκε τελειωμένος από τους «πράσινους» και συνέχισε την καριέρα στην ΑΕΚ. Τον Δεκέμβριο του 1979 επανήλθε στον Παναθηναϊκό με ενέργειες της νεοσύστατης ΠΑΕ και προσωπικά του Γιώργου Βαρδινογιάννη για να ολοκληρώσει την ένδοξη καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του τον Μάιο του 1980. Αθροιστικά αγωνίστηκε σε 536 ματς στην Α’ Εθνική (502 με τον Παναθηναϊκό και 34 με την ΑΕΚ) και το ρεκόρ του που παραμένει ακατάρριπτο. Συνολικά μέτρησε 139 γκολ, 134 με τον Παναθηναϊκό και 5 με την ΑΕΚ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
