 |
|
|  Tετάρτη 9/4
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!
Κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού υποστηρίζει πως διάβασε 300 βιβλία σε 21 μήνες και πως η ανάγνωσή τους τον βοήθησε να βγει από το σοκ και το τέλμα...
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Είναι έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού εδώ και 21 μήνες και τους τελευταίους 18 εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος στη δανειστική βιβλιοθήκη. Ο Λ.Λ. σε κείμενό του περιγράφει τη «μοναχική εμπειρία» της ανάγνωσης ενός βιβλίου σε ένα σωφρονιστικό κατάστημα κράτησης και εξηγεί πώς ο κόσμος των βιβλίων τον βοηθά να προχωρά και αντεπεξέρχεται.
Αναλυτικά το κείμενό του:
«Έγκλειστος για 21 μήνες, μέχρι στιγμής, και εργαζόμενος ως βιβλιοθηκάριος στη δανειστική βιβλιοθήκη τους τελευταίους 18 μήνες, αναρωτιέμαι συχνά: τι είναι ένα βιβλίο; Είναι ένα παραλληλόγραμμο από φύλλα χαρτιού που έχει εξώφυλλο, τίτλο με πλάγια γράμματα, πρόλογο, κεφάλαια που αρχίζουν με κεφαλαίο γράμμα, πίνακα περιεχομένων, ένα ρητό, λίγες λευκές σελίδες, μνεία του εκδότη και χρονολογία έκδοσης… Είναι, όμως, μόνο αυτό ένα βιβλίο;
Το βιβλίο είναι μια γνώμη, μια έκφραση, μια αλληλουχία εκφράσεων, σκέψεων και αγωνίας του συγγραφέα. Είναι ένα κείμενο. Κείμενο με παραλλαγές, ένα πυκνό κριτικό πλαίσιο, μια ερμηνεία, κάποιο γεγονός, φανταστικό ή μη, ένα διανοητικό κατασκεύασμα από τονισμούς, προτάσεις, λέξεις και νοήματα. Είναι κόσμοι φανταστικοί και αληθινοί. Βιογραφίες, μυθιστορήματα, νουβέλες, άλλα πεζογραφήματα, επιστημονικά έργα και διατριβές, ποίηση και θέατρο, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, ιστορία, επιστημονική φαντασία, αισθηματικά, αστυνομικά, θρίλερ, ένας κόσμος για κάθε γούστο.
Η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι μια εμπειρία ταυτόχρονα μοναχική και κοινωνική. Βυθίζεσαι σε αυτό μόνος, όμως και με άλλους που διάβασαν το ίδιο με εσένα βιβλίο στη σημερινή ή σε προηγούμενη ιστορική συγκυρία. Το βιβλίο συνδέει έτσι το παρελθόν με το μέλλον. Το βιβλίο είναι δώρο της σκέψης του συγγραφέα προς όλους εμάς τους αναγνώστες.
Όλα τα παραπάνω ακούγονται ωραία και ρομαντικά, αλλά πώς μεταφράζονται για έναν έγκλειστο σε σωφρονιστικό κατάστημα κράτησης, για έναν φυλακισμένο;
Ίσως πρέπει να πάμε –ή καλύτερα, να πάω– λίγο πιο πίσω. Την αγάπη για το διάβασμα μου μεταλαμπάδευσε η μητέρα μου. Βιβλιόφιλη από μικρή, είχε δημιουργήσει μια αξιοζήλευτη βιβλιοθήκη. Αν και ποτέ δεν με πίεσε να διαβάσω, πάντα πρόσθετε βιβλία για να χαζέψω, να κοιτάξω τα εξώφυλλα, να διαβάσω την περίληψη, χωρίς, όμως, να ξεκινώ τη συστηματική ανάγνωση.
Τι έφταιγε γι’ αυτό; Το σχολείο μού δημιούργησε μια απέχθεια προς το διάβασμα. Η απαίτηση της παπαγαλίας και η αποστροφή της παιδείας προς την καλλιέργεια κριτικής σκέψης και αγάπης για την ανάγνωση σε κάνει να μη θέλεις να ανακαλύψεις την απόλαυση μιας ανάγνωσης που σε διασκεδάζει, σε προβληματίζει, σε κάνει να λυπηθείς, αλλά και να χαρείς, που σου δίνει την ευκαιρία να περιπλανηθείς σε άπειρους κόσμους.
Τελειώνοντας το σχολείο, σαν κάτι να άναψε μέσα μου, και η βιβλιοθήκη της μητέρας μου με περίμενε για να μου δώσει την ευκαιρία να μάθω ποιοι ήταν οι Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ουμπέρτο Έκο, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Σαλμάν Ρουσντί, Τζον Στάινμπεκ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πάμπλο Νερούδα, Βασίλης Βασιλικός, Πηνελόπη Δέλτα, Διδώ Σωτηρίου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Άντον Τσέχοφ, Ζοζέ Σαραμάγκου και πολλοί άλλοι.
Η ζωή, οι καταστάσεις και κάποιες κακές προσωπικές επιλογές με έφεραν στη φυλακή, σε ένα περιβάλλον διαφορετικό, ρουτίνας, καταπίεσης, εγκλεισμού. Ψυχολογικά και συναισθηματικά «ριγμένος», προσπαθώ να αντεπεξέλθω, να κρατήσω τη λογική μου έχοντας κάτι να με απασχολεί, και αυτό είναι το διάβασμα.
Ιστορικά ο θεσμός της φυλακής ήταν και παραμένει ένα ταξικά επιλεκτικό σύστημα. Χωρισμένο στους έχοντες και τους μη έχοντες, στους προνομιούχους και τους μη προνομιούχους. Ένα σύστημα που σε απομυζά οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και σε κάνει να μη βλέπεις μέλλον ή αυτό που βλέπεις να είναι δυσοίωνο, σε κάνει να μην έχεις καμία ελπίδα και να δυσπιστείς απέναντι στους λειτουργούς της δικαιοσύνης.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες νησίδες ελπίδας: το Δημοτικό και το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, το ΔΣΑΕΚ (πρώην ΔΙΕΚ), διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια για τέχνες που προσφέρουν μια διέξοδο και, ίσως, μια ελπίδα.
Μέσα σε αυτές τις νησίδες τοποθετώ και τη βιβλιοθήκη, η οποία με βοήθησε να βγω από το αρχικό σοκ και τέλμα που βρισκόμουν. Η ανακάλυψή της με βοήθησε να βρω ένα σκοπό να συνεχίσω· με βοήθησε να ανακαλύψω ή να ξαναδιαβάσω παλιούς και νέους συγγραφείς. Με έσπρωξε να επιδιώξω να εργαστώ σε αυτή, για να βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον γνώσης και ταξιδιού, σε ένα οικείο σε εμένα περιβάλλον, με «δικούς μου ανθρώπους», γνωστούς και άγνωστους, που μου κάνουν παρέα, με τους οποίους ξεχνιέμαι και οι οποίοι με ταξιδεύουν, με βοηθούν να προχωρώ και να αντεπεξέρχομαι."....
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
