 |
|
|  Τρίτη 29/4
Η ιστορία τού «πιο μοναχικού ανθρώπου»
Έζησε 26 χρόνια σε δάσος τού Αμαζονίου, αποκομμένος από τον κόσμο
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Γνωστός ως «ο τελευταίος τής φυλής του» και ως «ο άνθρωπος τής τρύπας», είναι ένας άνδρας στη Βραζιλία, που έζησε μόνος του στα βάθη τροπικού δάσους τού Αμαζονίου, για περίπου τρεις δεκαετίες.
Όλο αυτό διάστημα δεν είχε έρθει σε επικοινωνίας με άλλον άνθρωπο. Αναγκάστηκε να επιζήσει μόνος του μετά από μια βίαιη σφαγή που εξαφάνισε την φυλή του.
Ωστόσο, ήταν αποφασισμένος να επιζήσει απτόητος από οποιοδήποτε συναίσθημα μοναξιάς. Έτσι προσαρμόστηκε στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά τον αφανισμό της φυλής του, κυνηγώντας, φτιάχνοντας εργαλεία και κατασκευάζοντας ένα σπίτι από φοίνικες.
Ο μυστηριώδης ιθαγενής δεν είχε όνομα, ενώ δεν μιλούσε κάποια γλώσσα, όμως το βασικότερο ήταν ότι για τρεις δεκαετίες δεν υπήρχε κάποιος που θα μπορούσε να εμπιστευτεί.
Αρκετές φορές, προσπάθησαν να τον προσεγγίσουν άνθρωποι που τον είχαν εντοπίσει από τον «έξω» κόσμο αφήνοντας του κάποιες προμήθειες. Όμως, όταν αντιλαμβανόταν άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, εξαφανιζόταν.
Η πρώτη φορά που έγινε αντιληπτός, ήταν το 1996 όταν οι αρχές στη Βραζιλία εντόπισαν σημάδια ότι κάποιος ζούσε στην απομακρυσμένη περιοχή των ιθαγενών Tanaru στην πολιτεία Rondonia. Οι ερευνητές τον εντόπιζαν περιστασιακά. Κυκλοφορούσε με τόξο και ένα βέλος που είχε φτιάξει από μπαμπού.
Επίσης, έσκαβε βαθιές τρύπες στο έδαφος και τις κάλυπτε με ξύλα, φύλλα και πέτρες προκειμένου να παγιδεύει ζώα. Τον περισσότερο χρόνο του τον περνούσε κυνηγώντας πουλιά, πιθήκους και χοίρους με το τόξο του, ενώ γύρω από την καλύβα του καλλιεργούσε καλαμπόκι και παπάγια.
Ο μυστηριώδης ιθαγενής έγινε γνωστός όταν το 2018, οι αρχές της Βραζιλίας κατάφεραν να τον βιντεοσκοπήσουν. Στα πλάνα, εθεάθη ημίγυμνος να κόβει ένα δέντρο με το τσεκούρι του πριν αντιληφθεί την κάμερα που τον βιντεοσκοπούσε και εξαφανιστεί για πάντα από τα μάτια του «έξω» κόσμου.
Μετά από αρκετές δεκαετίες απομόνωσης και μοναχικότητας, πέθανε από φυσικά αίτια. Οι αρχές βρήκαν το άψυχο σώμα του πάνω σε μια αιώρα, έξω από το καταφύγιό του, τον Αύγουστο του 2022...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
