 |
|
|  Πέμπτη 8/5
ΚΑΣΜΙΡ
Η πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή του κόσμου - Μία «βόμβα» στα θεμέλια της παγκόσμιας ισορροπίας
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Η πρόσφατη ανάφλεξη στη «Γραμμή Ελέγχου», την πιο στρατιωτικοποιημένη ζώνη στον πλανήτη, τον χώρο που χωρίζει το ελεγχόμενο από την Ινδία Κασμίρ από το ελεγχόμενο από το Πακιστάν, δεν είναι μία από αυτές που «ξαφνιάζουν» ιστορικά.
Η ζώνη αποτελεί από το 1947 και την ανεξαρτησία από τους Βρετανούς τού Πακιστάν και τής Ινδίας ,τον κρίσιμο χώρο που και οι δύο χώρες διεκδικούν εξ ολοκλήρου.
Το 1947 με συνθήκη οι Βρετανοί προχώρησαν επίσημα στην διαίρεση της περιοχής σε δύο τμήματα. Το μουσουλμανικό Πακιστάν και την ινδουιστική Ινδία και έδωσαν στις περιοχές του Τζαμού και του Κασμίρ την δυνατότητα να επιλέξουν μόνες με ποια από τις δύο νέες χώρες θα συνταχθούν.
Ο μαχαραγιάς τού Κασμίρ, παρά το γεγονός πως αρχικά διαπραγματεύτηκε αυτονομία για την περιοχή και παρά την συντριπτική πλειοψηφία μουσουλμάνων στην περιοχή, αποφάσισε να συμπράξει με την Ινδία λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την στρατιωτική υποστήριξη ενάντια σε επιδρομές από την περιοχή του Πακιστάν. Η συγκεκριμένη κίνηση-απόφαση θα φέρει και τον πρώτο Ινδοπακιστανικό πόλεμο του 1947-1948.
Το 1949 θα υπογραφεί η συμφωνία του Καράτσι που έβαζε προσωρινά τα όπλα παρά πόδα και έφερνε τον ΟΗΕ ως επόπτη της κατάπαυσης του πυρός.
Για τα επόμενα 16 χρόνια, παρά τις εκατέρωθεν αντεγκλήσεις και τις σποραδικές σε τοπικό επίπεδο συγκρούσεις, η κατάσταση παρέμεινε υπό σχετικό έλεγχο.
Το 1965 ο δεύτερος Ινδοπαικστανικός πόλεμος για τον έλεγχο και πάλι της ζώνης του Κασμίρ ήταν γεγονός χωρίς και πάλι να μεταβληθεί η κατάσταση στην περιοχή. Το 1971 το Πακιστάν στα ανατολικά του σύνορα θα ηττηθεί από τις ινδικές δυνάμεις σε μία εξέλιξη που θα «γεννήσει» μία νέα χώρα στην περιοχή, το Μπανγκλαντές.
Το 1972 θα υπογραφεί και η πρώτη διμερής σημαντική διπλωματική συμφωνία, η συμφωνία Σίμλα. Με την υπογραφή της συγκεκριμένης συμφωνίας δημιουργείται και επίσημα η λεγόμενη «Γραμμή Ελέγχου» (Line of Control) που ορίζει δυο διαφορετικές διοικητικές περιοχές στην ζώνη του Κασμίρ.
Η κατάσταση αλλάζει και πάλι σημαντικά, καθώς το 1974 στην εμπόλεμη εξίσωση ανάμεσα σε Πακιστάν και Ινδία μπαίνει ο παράγοντας των πυρηνικών όπλων, με την Ινδία να γίνεται η πρώτη από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα που αποκτά τέτοια όπλα. Σε μία επίδειξη ισχύος την ίδια χρονιά, η Ινδία θα προχωρήσει και στην πρώτη της επίσημη πυρηνική δοκιμή με το Πακιστάν να μπαίνει δυναμικά στην συγκεκριμένη «κούρσα» και να αποκτά το δικό του πυρηνικό οπλοστάσιο το 1988.
Σήμερα με βάση τα επίσημα στοιχεία της Federation of American Scientists (FAS), η Ινδία το 2025 διαθέτει περισσότερες από 180 πυρηνικές κεφαλές ενώ το Πακιστάν υπολείπεται κατά μόλις 10 (σ.σ. το Anadolu, σε δικό του γραφικό, δίνει την Ινδία με 172 πυρηνικές κεφαλές και το Πακιστάν με 170).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
