 |
|
|  Σάββατο 14/6
"H ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΤΣΑΣ" και λοιπά παράδοξα!
Πως οι… πιτσαδόροι στις ΗΠΑ κατάλαβαν οτι επίκειται επίθεση τού Ισραήλ
TIME,zougla.gr
Οι παραγγελίες πίτσας σε Κρατικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ , μπορούν να… προβλέψουν τις γεωπολιτικές κρίσεις;
Αυτή τη θεωρία υπερασπίζονται οι παρατηρητές του «δείκτη πίτσας» οι οποίοι διαπίστωσαν ότι το βράδυ της Πέμπτης, την ώρα που το Ισραήλ ετοιμαζόταν να βομβαρδίσει το Ιράν, οι παραγγελίες κατέγραφαν άνοδο.
Η βασική ιδέα είναι ότι κάθε φορά που συμβαίνει ένα μεγάλο γεγονός, στο οποίο εμπλέκονται οι ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή, οι εργαζόμενοι στο Πεντάγωνο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον Λευκό Οίκο μένουν έως αργά το βράδυ στα γραφεία τους. Και έτσι αυξάνονται οι παραγγελίες, ιδίως πίτσας, στην Ουάσινγκτον και τα περίχωρά της.
Η θεωρία αυτή είναι πολύ δημοφιλής στο διαδίκτυο και μάλιστα υπάρχουν ειδικά φόρουμ στο Reddit και ένας λογαριασμός στην πλατφόρμα Χ με την ονομασία «Pentagon Pizza Report» (Αναφορά Πίτσας Πενταγώνου), με 38.000 ακολούθους.
Ο λογαριασμός αυτός καταγράφει πότε οι παραγγελίες σε ένα κατάστημα της αλυσίδας Domino’s, που βρίσκεται κοντά στο Υπουργείο Άμυνας, ξεπερνούν το συνηθισμένο επίπεδο. Σύμφωνα με αυτόν τον λογαριασμό, αυτό συνέβη και το βράδυ της Πέμπτης, όταν κορυφώθηκαν οι παραγγελίες λίγο πριν κλείσει η πιτσαρία και λίγο πριν ξεκινήσει η ισραηλινή επίθεση στο Ιράν.
Οι χρήστες του διαδικτύου εκτιμούν ότι η θεωρία επιβεβαιώθηκε μέσω μιας ανάρτησης τού Αμερικανού Πρεσβευτή στο Ισραήλ, τού Μάικ Χάκαμπι, ο οποίος κάλεσε τον κόσμο, μερικά λεπτά πριν από τα πλήγματα, «να προσευχηθεί για την Ιερουσαλήμ».
Ο «δείκτης πίτσας» δεν είναι κάτι το καινοφανές στην Ουάσινγκτον. Αύξηση των παραγγελιών είχε καταγραφεί πριν από την εισβολή των ΗΠΑ στη Γρενάδα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και κατά την κρίση του Παναμά, το 1989.
Σύμφωνα με το περιοδικό Time, οι παραγγελίες εκτοξεύτηκαν και τη νύχτα πριν από την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ.
Ένας χρήστης τού Reddit αναρωτήθηκε πάντως εάν αυτός ο δείκτης αντιπροσωπεύει «έναν πραγματικό κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
