 |
|
|  Κυριακή 12/10
Πέθανε σε ηλικία 79 ετών η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός, Ντάιαν Κίτον
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Ντάιαν Κίτον πέθανε στην Καλιφόρνια σε ηλικία 79 ετών, όπως επιβεβαίωσε εκπρόσωπος της οικογένειάς της.
Δεν έχουν δοθεί περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια του θανάτου, ενώ οι συγγενείς της ζήτησαν σεβασμό της ιδιωτικότητάς τους.
Η Κίτον έγινε γνωστή τη δεκαετία του 1970 μέσα από τον ρόλο της στα The Godfather (Ο Νονός) και τις συνεργασίες της με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν. Το 1978 τιμήθηκε με το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στο Annie Hall, ενώ η καριέρα της περιλάμβανε επιτυχίες όπως The First Wives Club, Father of the Bride, Something’s Gotta Give και τη σειρά ταινιών Book Club.
Γεννημένη στο Λος Άντζελες το 1946 ως Ντάιαν Χολ, ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας.
Ο πατέρας της ήταν πολιτικός μηχανικός, ενώ η μητέρα της, νοικοκυρά, είχε, όπως είπε η Κίτον το 2004 στο People, «την καρδιά μιας καλλιτέχνιδας».
Από τα σχολικά της χρόνια συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις και, μετά την αποφοίτησή της το 1964, σπούδασε υποκριτική στο κολέγιο.
Σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσει καριέρα στο θέατρο, χρησιμοποιώντας το πατρικό επώνυμο της μητέρας της, Keaton, καθώς υπήρχε ήδη μία Ντάιαν Χολ στο σωματείο των ηθοποιών.
Το 1968 έγινε δεκτή στο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Hair ως αναπληρώτρια της πρωταγωνίστριας, ενώ την ίδια περίοδο πάλευε με τη βουλιμία, κάτι που αργότερα περιέγραψε ως «μια ψυχική ασθένεια που έκρυβα για χρόνια».
Η Κίτον πρωταγωνίστησε στη θεατρική κωμωδία του Γούντι Άλεν Play It Again, Sam, που έκανε πρεμιέρα το 1969 στο Μπρόντγουεϊ, κερδίζοντας υποψηφιότητα για βραβείο Tony.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
